Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
pakten zich om hem samen, en schenen hem van God te scheiden. Hij hijgde naar verzekering,
dat de Heer der Heirscharen met hem zou zijn. In grote zielsangst wierp hij zich met het
aangezicht ter aarde, en uitte gebroken en hartverscheurende kreten, die God alleen ten volle
kon verstaan.
“O almachtige, eeuwige God,” zo pleitte hij, “hoe vreselik is deze wereld! Zie, hij heeft
zijn mond geopend om me te verslinden, en hoe klein is mijn geloof in U! . . . Als het alleen
de kracht van deze wereld is, waar ik op moet vertrouwen, dan is alles voorbij. . . . Mijn laatste
ure is gekomen, mijn vonnis is uitgesproken ... o, mijn God, help Gij me tegen al de wijsheid
van deze wereld. Doe dit . . . Gij alleen; . . . want dit werk is het mijne niet, maar het Uwe. Ik
heb hier niets te doen; ik heb geen twist met de groten van deze aarde. . . . Maar het is Uw
zaak. O, Heer, help me! Getrouwe en onderveranderlike God, ik stel mijn vertrouwen niet op
de mens. ... Al wat van de mens is, wankelt; wat uit hem voortkomt, schiet te kort. . . . Gij
hebt me gekozen voor dit werk. . . . Sta me ter zijde, ter wille van Uw veelgeliefde Zoon,
Jezus Christus, mijn beschermer, mijn schild, en mijn hoog vertrek.”
De alwijze Voorzienigheid had het zo beschikt, dat Luther zijn gevaar zou inzien, opdat
hij niet op eigen kracht zou steunen, noch zich vermetel in gevaar begeven. Toch was het niet
de vrees voor persoonlik lijden, angst voor marteling of dood, die hem onmiddellik scheen te
dreigen, welke hem met schrik vervulden. Hij was tot het keerpunt gekomen, en gevoelde
zijn ontoereikendheid om staande te blijven. Door zijn zwakheid zou de zaak van de waarheid
schade kunnen lijden. Niet voor eigen veiligheid, maar om de zege van het evangelie
worstelde hij met God. De angst en strijd van zijn ziel waren gelijk die van Israël in de
worsteling van die nacht aan de oever van de eenzame beek. Gelijk Israël overmocht hij bij
God. In zijn uiterste hulpeloosheid vestigde zijn geloof zich op Christus, de machtige
Verlosser. Hij werd versterkt door de verzekering, dat hij niet alleen voor het koncilie zou
verschijnen. Vrede keerde in zijn ziel terug, en hij verheugde er zich in, dat het hem vergund
was, Gods woord omhoog te houden voor de heersers van het volk.
In de geest op God steunend bereidde Luther zich voor op de strijd, die v——r hem lag.
Hij overdacht de wijze van antwoorden, doorliep gedeelten uit zijn eigen geschriften, en nam
uit de Heilige Schrift passende bewijzen om zijn stellingen te steunen. Daarna, zijn linkerhand
op het heilige boek, dat v——r hem open lag, leggende, hief hij zijn rechterhand op naar de
hemel, en deed de gelofte, dat hij zich “getrouw aan het evangelie zou vasthouden, en zijn
geloof met vrijmoedigheid zou belijden, zelfs al zou hij geroepen worden, om zijn getuigenis
met zijn bloed te bezegelen.”
Toen hij opnieuw in de tegenwoordigheid van de Rijksdag geleid werd, droeg zijn gelaat
geen spoor van angst of ver-legenheid. Kalm en vredig, en toch verheven, moedig en edel,
stond hij als Gods getuige onder de groten van de aarde. De keizerlike beambte eiste nu te
horen wat zijn besluit was, en of hij zijn leerstellingen wenste te herroepen. Luther gaf zijn
antwoord op onderworpen en nederige toon, zonder heftigheid of drift. Hij gedroeg zich stil
103