Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
hoogste vergadering in de wereld ontvangen. De paus had hem tot voordurend zwijgen
veroordeeld, en nu zou hij spreken voor duizenden aandachtige toehoorders, uit de verste
delen van de Christenwereld tezamen gekomen. Een ontzettende omwenteling was op deze
wijze door Luthers toedoen tot stand ge-bracht. Rome was reeds bezig, van zijn troon af te
stijgen, en het was de stem van een monnik, die deze vernedering teweegbracht.”
In de tegenwoordigheid van die machtige en doorluchtige vergadering scheen de
laaggeboren hervormer ontsteld en verlegen. Verscheidene van de vorsten, zijn ontroering
bemerkende, gingen naar hem toe, en een van hen fluisterde: “Vreest u niet voor degenen, die
het lichaam doden, en de ziel niet kunnen doden.” Een ander zei: “Wanneer gij voor
stadhouders en koningen gesteld wordt, om mijnentwil, zo zal u gegeven worden door de
Geest uws Vaders, wat gij spreken zult.” Z— werden de woorden van Christus door de groten
van de wereld gebruikt, om Zijn dienstknecht te sterken in de ure der beproeving.
Luther werd naar een plaats vlak v——r de troon van de keizer geleid. Een diepe stilte
viel op de grote vergadering. Toen stond er een keizerlike beambte op, en op een verzameling
van Luthers geschriften wijzende, verlangde hij, dat de hervormer twee vragen zou
beantwoorden,— of hij ze als de zijne erkende, en of hij voornemens was de meningen, daarin
uiteengezet, te herroepen. Nadat de titels van de boeken waren voorgelezen, antwoordde
Luther, dat, wat de eerste vraag betrof, hij erkende, dat de boeken de zijne waren. “Wat de
tweede vraag aangaat,” zei hij, “ziende, dat het een vraag is, die betrekking heeft op geloof,
op de redding van zielen, en het Woord Gods, dat de grootste en kostbaarste schat is, in de
hemel zowel als op aarde, zou het haastig en gevaarlik voor mij zijn, zonder nadenken te
antwoorden. Ik zou misschien minder zeggen, dan de omstandigheden vereisen, of meer dan
voor de waarheid nodig is, en op die wijze zou ik zondigen tegen dit woord van Christus: ‘Zo
iemand Mij verloochend zal hebben voor de mensen, die zal Ik ook verloochenen voor Mijn
Vader, die in de hemelen is.’ Om deze reden smeek ik Uw keizerlike Majesteit, mij tijd te
willen toestaan, opdat ik antwoorden moge zonder me te bezondigen tegen Gods woord.”
Het was verstandig, dat Lutlier dit verzoek deed. Zijn handelwijze overtuigde de
vergadering, dat hij niet harts- tochtelik of door drift aangedreven handelde. Zulk een kalmte
en tegenwoordigheid van geest, die niet verwacht werden van iemand, die zich bewezen had,
stoutmoedig en onwrikbaar te zijn, gaven hem meer macht, en stelden hem later in staat, met
een voorzichtigheid, beslistheid, wijsheid en waardigheid te antwoorden, die zijn
tegenstanders verwondering afdwong, teleurstelling bezorgde, en hun aanmatiging en trots
bestrafte.
Hij moest de volgende dag verschijnen, om zijn eindbesluit te geven. Een tijd lang ontzonk
hem de moed, als hij de machten in aanmerking nam, die zich tegen de waarheid geschaard
hadden. Zijn geloof wankelde; angstvalligheid en beving greep hem aan, en ontzetting
overmande hem. De gevaren vermenigvuldigden zich v——r hem, zijn vijanden schenen de
overwinning te zullen behalen, en de machten der duisternis de overhand te hebben. Wolken
102