Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
niet geloofd, dat Luther het waarlik wagen zou om te Worms te verschijnen, en zijn komst
aldaar vervulde hen met ontzetting. De keizer riep onmid- dellik zijn raadslieden tezamen om
te overleggen, wat hun te doen stond. Een van de bisschoppen, een streng katholiek,
verklaarde: “Wij hebben lang over deze zaak beraadslaagd. Laat Uw keizerlike Majesteit zich
zonder verwijl van deze man ontdoen. Bracht Sigismund Johannes Huss niet naar de
brandstapel ? Wij staan onder geen verplichting, om aan een ketter een vrijgeleide te geven,
of er ons aan te houden.” “Niet alzo,” zei de keizer; “we moeten onze belofte houden.”
De gehele stad was verlangend, deze merkwaardige man te zien, en een menigte bezoekers
vulde al spoedig zijn logies. Luther was nauweliks van de ziekte hersteld, waaraan hij kort
tevoren geleden had; hij was afgemat van de reis, die volle twee weken had geduurd; hij moest
zich voorbereiden op de gewichtige gebeurtenissen van de volgende dag, en hij had stilte en
rust nodig. Maar z— groot was de begeerte om hem te zien, dat hij nauweliks enkele uren rust
genoten had, of edelen, ridders, priesters en burgers verzamelden zich verlangend om hem
heen. Onder hen waren velen van de edelen, die zo moedig een hervorming van de kerkelike
misbruiken van de keizer geëist hadden, en die, zei Luther, “allen zijn vrijgemaakt door mijn
evangelie.” Vijanden zowel als vrienden kwamen om de onverschrokken monnik te zien;
maar hij ontving hen met onverstoorde kalmte, en stond allen met waardigheid en wijsheid
ten antwoord. Zijn houding was onbewogen en moedig. Zijn bleek, mager gelaat, dat de
sporen droeg van harde arbeid en krankheid, had een vriendelike en zelfs opgewekte
uitdrukking. De plechtigheid en diepe ernst van zijn woorden gaven hem een kracht, waar zijn
vijanden zelfs niet volkomen wederstand aan konden bieden. Vrienden zowel als vijanden
waren met verwondering vervuld. Sommigen waren ervan overtuigd, dat hij onder Goddelike
invloed stond; anderen verklaarden, gelijk de Farizeën van Christus: “Hij heeft de duivel.”
Op de volgende dag werd Luther gedagvaard om voor de Rijksdag te verschijnen. Een
keizerlik officier was aangesteld om hem naar de gehoorzaal te begeleiden; toch was het met
moeite, dat hij de plaats bereikte. Iedere straat was met toeschouwers gevuld, die verlangend
waren, de monnik te zien, welke het gewaagd had, zich tegen het gezag van de paus te
verzetten. Toen hij op het punt stond van de zaal binnen te gaan, waar zijn rechters waren,
sprak een oude generaal, de held van menige veldslag, vriendelik tot hem: “Monnikje, moninkje!
ge hebt een strijd v——r u, als ik en menig generaal nooit gekend hebben in onze
bloedigste veldslagen. Maar als uw zaak rechtvaardig is, en ge er zeker van zijt, ga dan in
Gods naam voorwaarts, en heb geen vrees! God zal u niet begeven.”
Eindelik stond Luther voor het koncilie. De keizer zat op de troon. Hij was omringd van
de doorluchtigste personen van het rijk. Nooit was een man in de tegenwoordigheid van een
indrukwekkender vergadering verschenen, dan die, waarvoor Martijn Luther zich moest
verantwoorden over zijn geloof. “Dit verschijnen was op zichzelf een bepaalde overwinning
over het pausdom. De paus had de man veroordeeld, en nu stond hij voor een rechtbank, welke
zich door deze daad boven de paus stelde. De paus had hem vogelvrij verklaard, en hem uit
de samenleving verstoten, en toch was hij in beleefde bewoordingen opgeroepen, en door de
101