Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
God heeft één Man uit de doden opgewekt, de Heer Jezus Christus, opdat Hij de dood te niet
zou doen, de zonde zou uitroeien, en de poorten van de hel sluiten. Dit is het reddingswerk . . .
Christus heeft overwonnen! Dit is de blijde tijding; en wij worden behouden door Zijn werk,
niet door ons eigen. . . . Onze Heer Jezus Christus sprak: ‘Vrede zij ulieden, ziet Mijn handen’;
dat wil zeggen: Zie, o mens! Ik ben het, Ik alleen, die uw zonden heb weggenomen, en u
verlost heb; en nu hebt gij vrede, zegt de Heer.”
Hij ging verder met aan te tonen, dat het ware geloof door een heilig leven geopenbaard
wordt. “Daar God ons zalig gemaakt heeft, laat ons onze werken z— inrichten, dat Hij ze
aannemen kan. Zijt gij rijk?— laat uw rijkdom voorzien in de behoeften van de armen. Zijt
gij arm?—laat uw dienst de rijken tot hulp strekken. Indien uw arbeid slechts voor uzelf is,
dan is uw voorgewend dienen van God een leugen.”
Het volk luisterde, of het betoverd was. Het brood des levens werd voor deze hongerende
zielen gebroken. Christus werd hun voorgesteld als staande boven pausen, afgezanten, keizers
en koningen. Luther doelde niet op het gevaar, waarin hij zich bevond. Hij trachtte niet,
zichzelf tot het voorwerp van hun gedachten of medegevoel te maken. In de beschouwing van
Christus vergat hij zichzelf. Hij verborg zich achter de Man van Golgotha, en trachtte slechts,
Jezus omhoog te heffen als de Verlosser van zondaren. Bij het verder reizen werd de
hervormer overal met grote belangstelling beschouwd. Een begerige schare verdrong zich om
hem heen, en vriendelike stemmen waarschuwden hem voor de bedoelingen van de Roomsen.
“Gij zult verbrand worden,” zeiden sommigen, “en uw lichaam zal tot as worden verteerd,
zoals dat van Johannes Huss.” Luther antwoordde: “Al stookte men een vuur van Worms tot
Wittenberg, waarvan de vlammen tot de hemel zouden opstijgen, zo zou ik er doortrekken in
de naam des Heren, en me v——r hen stellen; ik zou de kaken van dit monster ingaan, en, de
Heer Jezus Christus belijdende, zijn tanden verbreken.”
De tijding dat hij Worms naderde, veroorzaakte grote opgewondenheid. Zijn vrienden
beefden voor zijn veiligheid; zijn vijanden vreesden voor het welslagen van hun zaak.
Ernstige pogingen werden aangewend om hem over te halen, de stad niet binnen te gaan. De
pausgezinden drongen er bij hem op aan, dat hij zich zou begeven naar het kasteel van een
vriendschappelike ridder, waar, zo verklaarden ze, alle moeilikheden met onderling
goedvinden uit de weg geruimd konden worden. Vrienden trachtten hem angst aan te jagen
door de gevaren te beschrijven. Al hun pogen bleef vruchteloos. Luther verklaarde, nog steeds
onbewogen: “Al waren er zoveel duivels te Worms, als pannen op de daken, ik zou er toch
binnengaan.”
Bij zijn intrede te Worms stroomde een grote menigte naar de poorten, om hem welkom
te heten. Zulk een grote toeloop was er zelfs niet geweest om de keizer te verwelkomen. De
opgewondenheid was verbazend, en van uit het midden van de schare zong er een schrille,
klagende stem een lijkzang, als waarschuwing aan Luther tegen het lot, dat hem wachtte.
“God zal mijn bescherming zijn,” zei hij, toen hij uit het rijtuig steeg. De pausgezinden hadden
100