Cultuurkiller (een thriller)

“ZELF BEDACHT”
Een interview met de cultuurmakelaar
van Tilburg
“Geniaal toch, dat Grublit ? Heb ik helemaal zelf bedacht. Ik weet
het nog precies, het was een woensdagmiddag en ik stond uit het
raam te kijken. Toen dacht ik, ‘Tilburg’ achterstevoren, já, dat moet
het worden ! Omdat ‘Tilburg’ ondersteboven natuurlijk niet in een
persbericht uit te sturen valt, maar dat bedacht ik me pas praktisch
achteraf. Grublit, wat hebben wij die week dáár toch om gelachen
toen. Het was de hele tijd ‘Grublit’ dit en ‘Grublit’ dat ! Hahahaha !”
De cultuurmakelaar schommelde wat op en neer in zijn comfortabele
bureaustoel. Ik krabbelde wat aantekeningen in mijn schriftje en
knikte glimlachend. Dit werkte tot dusver heel goed, het interview
ging vrijwel vanzelf. Bert Matthijssen nipte wat van zijn koffiemok,
zijn gegrinnik veroorzaakte hoorbare bubbeltjes in zijn cappuccino.
Hij zette zijn mok weer neer. Een schuimsnorretje sierde zijn
bovenlip.
De zon scheen door het grote raam naar binnen, ik kon de kleuren
van het manshoge Tilburg 2009-logo op mijn rug voélen. Ik keek
nog eens scheef naar het scheetkussen dat op zijn bureau lag. Bij
binnenkomst was het op mijn stoel geplaatst gebleken. Een luide
PFFFFFRT had me ietwat van mijn à propos gebracht toen ik
ging zitten, maar Matthijssen had vrolijk kirrend gelachen en in
zijn handjes geklapt. Er was alvast geen ijs dat gebroken diende te
worden, dat begon goed.
Trots wees hij naar de luxueuze vergrote foto’s van de gestreepte
padden die de stad hadden opgesierd.
“Zebra-padden, ook zoiets. Daar kwam mijn moeder op. Briljante
René van Densen
99