Cultuurkiller (een thriller)

Ze stapte op Cees af en boog zich in zijn gezicht. Met een stevige
kokotte –walm in haar adem sprak ze:
“Daarom leef je nog.”
Cees piepte een zielig piepje en Bettina liep weg.
“De cultuurkillers. Een uitstervend ras. Misschien vind je het wel
leuk om te weten dat je een van de laatsten bent.”
Er klonk een rommelend geluid en wat spullen vielen op de grond.
“Sorry voor de rotzooi, maar het plaatje moet perfect zijn, hè. Jij
bent goed in je vak. Ik ook. Ik kan jouw perfectionisme achteraf wel
waarderen, onder ons gezegd. Van collega tot collega.”
Cees spitste zijn oren om de geluiden thuis te kunnen brengen. De
gevallen spullen klonken als prullen van zijn vensterbank. Plots
klonk er een hard krakende bons en het geluid van boeken die op de
grond vallen. Gevolgd door de kalme voetstappen.
“Eens zien. Hier ben je, worstelend met de indringer, tegen de kast
gebonsd. Daar –“ een kletterend geluid van een theekopje op de
tegels van de keuken, “- tegen de tafel. Sorry van je spullen, maar de
indruk van een gevecht is noodzakelijk voor het plaatje dat de politie
straks aantreft.”
Bettina ging hijgend op zijn stoel zitten en keek Cees aan.
“Ik ben het niet meer gewend, dit zwaardere werk. Het merendeel
van mijn opdrachten hield in dat ik met roddel en achterklap ideeën
in de hoofden van deze stad praatte. Het was eigenlijk pas bij deze
opdracht dat ik me besefte dat jij al die tijd de andere cultuurkiller
was. En ik mag zeggen, je hebt echt bijzonder goed werk geleverd.
Ik had niks door, Cees. Mijn complimenten.”
Nogmaals vormden Bettinas handen een vierhoek. Ze overzag de
scène met een ontevreden blik.
“Het is ergens jammer, dat de cultuurkiller uitsterft. Decennia lang
hebben jullie prachtwerk geleverd. In de jaren van ‘vrije cultuur’
88 Cultuurkiller