Cultuurkiller (een thriller)

Klak, klak, klak, klak.
En jij, Biancaatje, had Cees gesproken. Jij bent geen haar beter.
Toegegeven, je had me even op de kast met alle geheimzinnigheid
en die reeks plotse moorden rondom mij. Maar ook jij bent maar
slappe hap. Geen waardige tegenstander.
Want ik ben Cees.
De veters van zijn schoenen zwiepten bij iedere stap een vrolijk
cirkeltje.
Het mes had zich plots, snel en met opvallend gemak haar borst in
geboord. Hij sloeg er geen acht op en bleef haar ijskoud in de ogen
aankijken terwijl het licht in de hare doofde.
Stap, klak, zwiep. Stap, klak, zwiep.
De Cultuurkiller.
Met soepele huppen bezwoer hij de trap.
Albert spitste gespannen zijn oren. De gedaante was moeilijk
zichtbaar, was tussen de silhouetten van de kasten bijna niet te
zien. Hij hoorde een zacht slijpend metalig geluid. Het piepte
stilletjes. Even klopte zijn hart in zijn keel. Hij had geen idee wat de
indringer aan het doen was, maar ineens schoot hem door het hoofd
dat deze hem misschien toch gezien had, op een of andere manier.
Zijn vuist klemde zich nog wat steviger om de kleine plastic zaklamp.
Naar de deur glippen leek hem geen optie meer, de duistere schim
was niet langer aan het rondstommelen in de kamer. Iedere kleine
beweging die hij nu zou maken, ieder zacht geluid, zou hem verraden.
Hij ademde zo stil mogelijk, angstig en oppervlakkig. Hij vroeg zich
af wie van zijn collega’s over hem zou schrijven mocht hij hier nu
sterven.
Neuriënd liep Cees over zijn balustrade. Wat een prachtige nacht
was het aan het worden. Een frisse, koele nachtlucht streelde zijn
wangen.
84 Cultuurkiller