Cultuurkiller (een thriller)

zoiets dat ze aanvankelijk fijn vond, en nu wanhopig betreurde.
Albert keek toe hoe de gedaante in het appartement rondliep.
Verdacht. Er was geen licht aangedaan – gelukkig maar, want dan
zou hij bijna meteen zichtbaar zijn geweest. En de gedaante liep
onhandig rond, alsof ze de ruimte niet gewend was. Dit was Cees
helemaal niet. Zijn volledige instinct schreeuwde dat hij nu stil maar
snel moest vluchten. De deur was vlakbij, de gedaante was dieper de
ruimte in aan het schuifelen. Maar ineens rook hij het. Hij zette grote
ogen op. Het kon toch niet... hij bekeek de gedaante in het donker,
zo goed en kwaad hij kon vanuit zijn schuilplaats, en meende dat
deze toch echt bekend voorkwam. Hij zou haast durven zweren dat...
Kalm, Albert. Je bent een journalist. Je moet feiten hebben.
Hij ademde voor de zekerheid nog iets stiller en rustiger en bleef
zitten waar hij zat. Zo dicht bij de kern van de zaak had hij van het
begin af aan niet gezeten, dat wist hij zeker. En zolang het licht niet
aanging, zat hij hier veilig.
Hij had haar diep in haar angstige ogen gekeken.
Hij stapte monter op de stoeptegels.
Hij had haar angstzweet geroken.
Stap, stap, stap, stap.
Hij had haar goed de waarheid gezegd. Dat de dood van haar vader
diens eigen rotschuld was. De lafaard. Een beetje échte schrijver,
échte kunstenaar, échte opiniebelijder, drukt zijn mening door of
mensen luisteren of niet. Die laat zich niet ontmoedigen door de
technieken van een Cultuurkiller. Die hervat zichzelf en gaat er
opnieuw tegenaan.
Zijn hielen klakten zachtjes op het steen.
Haar vader, zo had hij gesproken terwijl het mes bijna hypnotische
lijnen over haar lijf had getrokken, was een slappe dweil geweest.
Uit het leven stappen omdat je publiek even wat minder luistert, het
was een karakterloze zwakkeling gebleken.
René van Densen
83