Cultuurkiller (een thriller)

om zijn leven. En hoopte vurig dat hij hierna weer gewoon over
multicultikanteklossen zou mogen schrijven.
Haar huid weerspiegelde in het lemmet terwijl het mes zacht, bijna
teder, een lugubere lijn over haar hals volgde. Haar ogen zwaaiden
heen en terug tussen het mes en Cees, mes en Cees. Bianca zag
langzaamaan spierwit en het klamme paniekzweet was uit iedere
porie gesprongen.
Als ze had kunnen spreken, had ze kunnen proberen Cees op andere
gedachten te brengen. Maar ze was nog steeds de mond gesnoerd
met haar panty. De inmiddels ingezonken wetenschap dat deze
schoon uit de lade moest zijn gekomen, bracht weinig soelaas. Cees,
waarom wou Cees niet naar haar luisteren ?
Wanhopig trok ze nog enkele handboeivormige striemen in haar
polsen. Ineens berouwde ze hevig dat ze in dit appartementencomplex
was komen wonen. Dat alle bewoners nogal op zichzelf waren, had
ze uiterst prettig gevonden. Tot nu.
Cees liep haar balkon op, kwam terug met een zware plantenbak.
“Kijk eens wat ik hier vind, Biancaatje.”
Triomfantelijk zette hij de bak voor het bed neer.
“Bamboe ! Wat toevallig hè. Bamboe. Ja. Dat zie je niet veel, dat
mensen dat verbouwen op het balkon van een flatje. Bamboe. Dat
valt op, van buitenaf. Iets minder als je katerig uit bed kruipt na een
wilde nacht semi anonieme seks. Maar des te meer als je bij jezelf
te raden gaat wie o wie toch die geheimzinnige moordenaar in de
stad kan zijn. Die zonodig bij iedere moord een stuk bamboe achter
moet laten. Dan wordt het opeens wel heel toevallig, dat er op zo’n
balkonnetje bamboe staat. Vind je ook niet, Biancaatje ?”
Machteloos hoorde ze het retorische geraas aan. Ze kon niets zeggen.
Ze kon niets doen. Ze kon enkel hopen op een volledig onverwachte
redding van buitenaf. Maar slechts weinigen kwamen ooit bij haar
op bezoek. En haar rechtstreekse buren waren momenteel aan hun
televisies gekluisterd. De muren waren allesbehalve gehorig. Ook
82 Cultuurkiller