Cultuurkiller (een thriller)

Hoofdstuk 14 – Duister
Thijsbrandt staarde uit het raam terwijl hij naar het bureau reed.
Opgeschoten jongelui waren aan het wildplassen en een bushalte in
scherven aan het trappen.
Achterlijke provincialen, dacht Noordholten. Deze smerige zaak kon
hem niet snel genoeg afgelopen zijn. Elke stad krijgt de misdaad die
ze verdient, meende hij.
Met een grimmige ruk aan zijn stuur reed hij de parkeerplaats van
het politiebureau op.
“De misdaad kan rustig ademhalen zie ik,” merkte hij droog op naar
de rechercheurs die samen naar een filmpje van een hikkende kat
zaten te kijken op een beeldscherm.
Geschrokken sprongen ze recht.
“Een kleine pauze, inspecteur. We zijn hard bezig om –“
Thijsbrandt gebaarde dat hij het niet al te erg vond. Kneuters, dacht
hij bij zichzelf.
Hij trok de deur van zijn kantoor dicht en zette zijn eigen beeldscherm
aan.
Albert legde zijn verse aantekeningen tussen de rest van de puzzel.
Hij staarde naar de uitgespreide stapel krantenknipsels, krabbels,
foto’s en papierproppen die zich voor zijn beeldscherm verzameld
had, aan.
Zijn blik remde bij de neergeschreven betekenissen van de Chinese
tekens. De poëzie van de spreuken verwonderde hem.
René van Densen
77