Cultuurkiller (een thriller)

Albert lachte en klokte ook zijn kopje leeg.
“Ik moet gaan, Werner. Maar je hebt me geholpen bij een veel
groter ander verhaal. Ik mag nog niets prijsgeven, maar zodra
het gepubliceerd wordt, zal het denk ik dit dorpse stadje op zijn
fundamenten laten trillen.”
Hij liep haastig de koffiezaak uit. Een paar streng kijkende ogen
volgde hem vanaf een onopvallende hoek van de straat. En kalm en
stilletjes stapten twee paar voetzolen Alberts haastige tred achterna.
Een zwarte sterrenregen en een stekende pijn brachten langzaam
Bianca terug naar de realiteit. Verdwaasd constateerde ze eerst
zichzelf, daarna dat ze in een oncomfortabele houding half voorover
gebogen zat, met haar handen achter de rug.
Ze staarde naar haar benen onder zich terwijl ze zich probeerde
te bedenken wat er in vredesnaam gebeurd was. Een voorzichtige
poging om de oncomfortabele houding te verwisselen voor een
comfortabele bracht enkele stevige pijnen in haar armen en een
bekend klinkend metaalgeluid. Handboeien ! Iemand had haar
verdomme op haar eigen bed vastgemaakt met handboeien. Haar
vingers voelden even over het metaal. Verdomme, dacht ze. Haar
politiehandboeien. Niet de andere set.
Voor zover ze kon keek ze de kamer rond en zag plots dat Cees pal
voor het bed stond. Ze schoot in de lach.
“Cees ! Wat de hel, lieverd. Ik dacht even dat ik beroofd werd of zo.
Kom, maak me los, geen grappen meer nu.”
Cees staarde haar met een ijskoude blik aan.
“Inderdaad. Geen grappen meer nu. Ik denk dat het tijd is voor een
heel serieus gesprek... mejuffrouw Bianca Vijver.”
René van Densen
75