Cultuurkiller (een thriller)

theekopjes kwijt. En je mag het ook weer meteen opruimen. Hij pakte
zijn kruimeldief uit de keuken en zette het ding aan de burgerlijke
brom.
Terwijl de miniatuurstofzuiger hongerig de scherfjes liet ratelen
in zijn plastic maag, knipperde Cees met zijn ogen. Hij had een
ingeving. Verdomme, hij had een ingeving. Was dat theekopje toch
nog ergens goed voor geweest.
“Vertel, wat moet je ?” had de man ongeduldig, op het kwade
af, gevraagd.
Cees zakte de moed in de schoenen. Eerder die dag wist hij
stellig: ik wil met iemand praten. Rot op met je envelop, ik
doe niks meer tot ik met iemand gepraat heb. Voor het eerst
in vier jaar had hij zich verzet. Vier jaar als Cultuurkiller,
maar nu moest en zou hij iemand spreken.
De persoon achter hem had hem toegefluisterd:
“Vanavond vier over half negen. Theatercafé.”
En zo plots als hij altijd leek te verschijnen, was hij weer
weg. Stellig was Cees die avond naar het café gegaan.
Maar nu, oog in oog met de man die hem gerekruteerd had,
zonk de moed hem in de schoenen.
Hij inspecteerde het slot. Helaas, dit was een volledig ander slot dan
het zijne.
Het slot van Karsten was eenvoudig opengegaan, maar hier durfde
Cees niet goed. Hij zou de ruit kunnen inslaan, maar dan was het
meteen zichtbaar dat er iemand binnen was. Nee, het beste wat hij
nu kon doen was op een afstandje de boel in de gaten houden en
wachten. Wachten tot de bewoner thuiskwam.
Hij had geen idee hoe laat dat zou zijn, maar er was gelukkig een
kioskje verderop. Hij kocht er een krant en een flesje water. Daarna
liep hij terug naar een bankje vanaf waar hij rechtstreeks zicht had
op de deur die hij niet durfde open te breken.
72 Cultuurkiller