Cultuurkiller (een thriller)

konden maken. Ik trakteer op koffie. Is het goed ?”
Werner keek verbaasd op. Er was hem geen bedreigd groen ter ore
gekomen de laatste dagen dus vroeg hij zich even af waar Albert
hem zonodig over moest spreken.
Terwijl ze gezamenlijk de bibliotheek uitwandelden keek Simone
hen verbaasd aan. Daarna haalde ze haar schouders op en las weer
verder.
Cees voelde zich zwaar beroerd. Nochtans dat de prijzen binnen
Club Nuit hem hadden weerhouden van teveel gedronken te hebben.
Hij voelde het zweet op zijn huid parelen en besloot zijn bed uit
te komen. Een verfrissende douche later stond hij in zijn badjas
naar buiten te kijken. Een stel mussen dartelden om elkaar heen,
onbekommerd, vlak bij de muren waar hij graag naar de katten keek.
In de verste verte geen kat te zien. Het lustig gefladder werkte hem
op de zenuwen en hij liep naar zijn tafel. Het Chinees voor Dummies
boek lag naast de slordige stapel boeken waarin hij zijn aanwijzing
gevonden had.
“De cultuur is klaar met je,” had de boodschap die in Dantes Inferno
gekalkt was, met zoveel woorden gezegd.
“Wel wel,” dacht hij bij zichzelf, “jezelf even zomaar ‘de cultuur’
noemen, Karsten. Het zal je leren om geen te grote broek aan te
trekken.”
Albert staarde even naar het suiker- en melkstelletje op tafel. Hij
zocht de juiste vraag waarbij hij wel genoeg informatie van Werner
los kreeg, maar hem niet bij de moordenreeks betrok.
“Ik wacht, Albert, wat was er zo dringend ?” vroeg Werner, vriendelijk
glimlachend en onderwijl zijn koffie roerend.
“Bamboe. Wat kun je me erover vertellen ?” vroeg Albert rechtuit.
Werner lachte.
“Bamboe ? Snelst groeiende soort groeit tot soms wel een meter
per dag, vezelbundels met knopen, uitstekende vishengels,
68 Cultuurkiller