Cultuurkiller (een thriller)

“We hebben uiteraard niets aangeraakt nadat we hem hier zo
gevonden hebben, inspecteur,” haastte de agent naast hem zich te
verontschuldigen voor het spektakel.
“Slachtoffer is een man, 52 jaar, ongehuwd, werkzaam in de horeca,”
voegde een andere agent als achtergrondinformatie toe.
Noordholten staarde naar wat er over was van de man, 52 jaar,
ongehuwd, werkzaam in de horeca. Rob was ondersteboven
gehangen en gekeeld, zoveel was duidelijk. Maar de zieke geest
die de barman deze eeuwige sluitingstijd had aangedaan, had hem
eerst volgeschreven met Chinese tekens en bovendien zijn bloed
in wijnflessen laten lopen. Die stonden keurig op een rijtje op het
aanrecht, met hun bruinrode inhoud. Gekurkt, schoongeveegd, je
zou zo denken dat het bordeaux was wat erin zat.
Geen etiketten.
Noordholten besloot bij dit totaalaanzicht dat de smeerlap die dit
gedaan had, zijn verdiende loon zou krijgen. Achter hem in het
nachtduister flitsten de sinistere zwaailichten.
Het was warm en zweterig, maar Cees trilde. Hij kon zijn daad maar
niet van zich afschudden. Uiteraard was hij zorgvuldig alle mogelijke
forensische onzorgvuldigheden nagelopen en had hij ieder zichtbaar
spoor gewist. Bovendien had hij, met het bij de bibliotheek geleende
exemplaar van Chinees Voor Dummies in de hand, de cryptische
tekst op het lijk van Karsten geschilderd. Bamboepen. Alles zou
wijzen op dat de Schoenlepeldichter toch echt het slotslachtoffer
was van de mysterieuze moordenreeks in de stad.
Hij rilde niet van zorgen, maar van het besef dat hij iets volstrekt
onherroepelijks had gedaan. Een medemens vermoord.
Hij had even rusteloos in zijn eigen flat lopen ijsberen nadat alles
afgerond was, tot hij maar zijn jas greep en de nacht was ingelopen.
Het was al laat dus hij kwam nergens meer binnen - vervloekte
openingstijden ook - behalve dat ene nachtclubje in de stad, Club
Nuit.
René van Densen
65