Cultuurkiller (een thriller)

af. Onwillekeurig greep zijn andere arm even naar zijn duidelijk
overstuur zijnde maag. Kom op, Cees, dacht hij bij zichzelf. Je bent
al te ver gegaan om nu op te houden. Karsten sterft nu sowieso. Je
kunt op z’n minst zijn einde wat bespoedigen. Toon je menselijke
kant.
Hij drukte de spoelknop in en keerde zich om. Van de grond pakte
hij de bebloede schoenlepel. Met het bepaald bruut gebleken wapen
trillend in de hand liep hij terug naar Karsten toe, voorzichtig om niet
uit te glijden over het bloed dat zich lustig over diens kliklaminaat
aan het uitspreiden was. Ondanks al die jaren als cultuurkiller had
hij nog nooit een échte moord hoeven plegen. Hij had enkel cultuur
om zeep gebracht. Maar deze éne keer moest hij doorbijten. Hierna
kwam alles weer goed.
Albert keek verstrooid tussen spleetoogjes op. Zijn gezicht plakte
aan zijn bureau. Hij tilde zijn hoofd op en voelde dat er ook nog eens
een theelepeltje aan kleefde. Hij wreef in zijn ogen, gaapte, rekte
zich uit. Staarde duf naar zijn scherm. Wat was hij ook alweer aan
het doen ?
Bla bla bla, initiatiefnemers, bla bla bla, kinderopvang, bla bla
openingsdag. Oh ja. Tot zijn verbazing zag het artikel er redelijk
afgerond uit. Hij kon zich niet eens meer herinneren er al aan
begonnen te zijn. Save, start, afsluiten.
Hij klikte zijn scherm uit, morgen weer een dag. Zich de trap
opslepend meende hij in de achtergrond ergens sirenes te horen,
maar hij was te moe om zich daar om te bekommeren. Vast weer een
paar dronken studenten die overlast pleegden of zo.
Hij liet zich voorover in zijn bed vallen en zakte onmiddellijk weg
in de zalige zwartheid waarin zijn leven vaak veel beter voelde dan
tijdens de wakkere uren.
Thijsbrandt Noordholten had in zijn leven al veel gezien. Maar
zelfs hem werd dit een beetje veel. Hij probeerde zo koud, zakelijk
en objectief mogelijk de situatie in zich op te nemen. Maar het
aantreffen van deze man was toch wel iets wat hem niet in de
koude kleren zat.
64 Cultuurkiller