Cultuurkiller (een thriller)

viswedstrijd ten behoeve van brood voor de daklozenopvang.
Hij kneep tussen zijn ogen, zijn hele hoofd prikte. Hij kon zich niet
concentreren en voelde zich moe. Maar hij kon beter net zo goed
deze artikelen alvast afschrijven, dan had hij zijn handen vrij om
morgen zijn vermoedens te controleren.
Dus voor hij zijn bed kon opzoeken moest hij nog zo’n zevenhonderd
woorden over een nieuwe petanque-baan in aanleg (het persbericht
repte consequent over ‘jeu de boules’ en hij had geen zin om na te
denken of dat veranderd moest worden of niet) en zo’n vijfhonderd
woorden over een kleuteropvang initiatief aan de rijkere kant van de
stad.
Hij zuchtte diep en greep naar de oploskoffie. Één klik later begon de
trouwe waterkoker al zacht te ruisen.
De stoomdampen likten lustig aan de envelop. Barman Rob was
eventjes niet Barman Rob maar gewoon Rob. Ook trouwe, robuuste
barmannen hebben wel eens een avondje vrij, en Barman Rob was in
zijn eigen tijd Amateurfilatelist Rob.
Hij had een mooie postzegel uit Canada van een van zijn klanten
gekregen en probeerde die aan zijn keukentafel voorzichtig los te
krijgen. Geconcentreerd keek hij toe hoe de dampwolken hun werk
deden en merkte aanvankelijk niet op dat zijn achterdeur zachtjes
open piepte.
Plots hoorde hij een zacht gekletter, alsof een theelepel van zijn
aanrecht getuimeld was. Met een ruk draaide Rob zich om.
“Jij ? Wat kom jij hier nu weer doen ?”
Zijn ogen vergrootten zich en zijn mond bevroor zich in een schreeuw
die nooit gehoord zou worden.
Kokhalzend hing Cees boven het toilet. Goed dat Karsten al enige
tijd geleden het bewustzijn had verloren. Als hij had gezien hoe
slecht Cees tegen het aanzicht van bloed kon, had hij hem beduidend
minder serieus genomen.
Hij voelde zich echt beroerd maar rechtte zich en veegde zijn mond
René van Densen
63