Cultuurkiller (een thriller)

Karsten stotterde.
“W-wie i-is d-d-d-aar ?”
Hij dacht halfslachtig de persoon die zijn meest recente
schoenlepelaanwinst dreigend hanteerde wel te herkennen maar was
niet zeker van zijn zaak. Toen klikte de indringer van zijn woning
een schakelaar om en scheen zijn spaarlamp fel in zijn ogen. Maar in
het verblindend licht werd zijn angst bewaarheid - hij zag Cees. Met
een volstrekt woedende en moordlustige blik in zijn ogen.
Cees streek met de schoenlepel langs de kaak van Karsten.
“Dag, Karsten. Vandaag gaan we een lesje leren. Een les over de
meest positieve activiteit in het ondermaanse: het ‘niét doen’. We
sluiten daarna af met een lesje ‘téniet doen’. Hoewel ze verwant
klinken, zijn het namelijk echt twee volledig verschillende begrippen.
Interessant hè ?”
Karstens zweet brak uit alle poriën tegelijkertijd uit.
“Ik weet niet wat j-je van plan bent Cees maar hou hier nu mee op !
Laat me los en we v-vergeten het hele voorval !”
Cees greep hardhandig zijn pols vast en maakte het horloge los.
“Karsten, Karsten, Karsten. Je denkt toch niet dat ik dit... ‘voorval’
zomaar ga vergeten ? Als je me aan alle kanten tegenwerkt moet je
ook verwachten dat ik je vroeg of laat vind.”
Hij hield het horloge demonstratief voor Karstens gezicht.
“Je grootste vergissing is geweest dat je mijn horloge in het openbaar
droeg. Heel, heel dom, Karsten. Heel, heel dom.”
In het nachtelijk duister klonken een paniekerig schreeuwende
kat en een blaffende hond. De Muskiet keek verstoord uit het
raam en zag een vierpotige schim over een schutting rennen,
enkele tuinen verderop. Hij had zijn research opzij geschoven
omdat hij ook nog broddelkopij voor zijn baas moest schrijven.
Zijn ogen richtten zich terug op zijn artikel over een lokale
62 Cultuurkiller