Cultuurkiller (een thriller)

“Oei, hebben jullie dat niet ?”
Simone haastte zich om te antwoorden: “Natuurlijk wel, ik vind het
gewoon opvallend. Je bent al de derde deze week die erom komt
vragen. Normaal liggen die oriëntaalse taalboeken een dikke laag
stof te verzamelen. Enkel zo af en toe een taalstudentje dat erom
komt vragen.”
Cees liep ongeduldig maar zo onopvallend mogelijk rond tussen
het publiek. Op het podium stonden drie volwassen mannen in
Sinterklaaskostuum met bokshandschoenen aan op een drumstel te
bonken. In hartje zomer, hoe wisselvallig het weer ook geweest was.
De gebruikelijke kring van Ewald Poulet keek aandachtig en met
drank in hun handen naar Le Spanish Inquisition. Cees’ ogen speurden
echter naar Karsten. Hij was al naar twee andere voorstellingen
gelopen deze vroege avond maar had de Schoenlepeldichter nergens
aangetroffen. Plots zag hij Karsten, verderop, tussen de drumslagen
door een schoenlepelkwatrijn reciteren.
De envelop werd in zijn hand gedrukt. Het was de eerste keer
dat hij de opdracht in het parkje kreeg. De schimmige man die
uit het niets achter hem opgedoken leek te zijn, verdween ook
net zo vlug weer. Maar niet voor hij zacht had gemompeld:
“Ik zie dat je het horloge draagt. Goedzo. Zorg dat je het niet
verliest.”
Aan Karstens pols prijkte een horloge. Zijn horloge. Cees wist genoeg
en maakte zich stilletjes weer uit de voeten. In de straat klonken de
drumslagen hem onheilspellend achterna.
Albert keek om zich heen. Het dossier ‘stedelijk seriemoordenaar’
zoals hij het zelf gedoopt had, had zich uitgebreid tot mappen vol
informatie. Simone had geen nuttige beschrijvingen kunnen geven
van de andere leners van de Aziatische talenbundels maar enkel het
feit dat er meerdere mensen waren geweest hielp hem al verder.
De dader van de moorden was iemand die vermoedelijk eigenlijk
amper kennis van de Chinese taal had. maar die het als symbool
gebruikte. Dergelijke symbolisatie kon hij bij veel lokale kunstenaars
60 Cultuurkiller