Cultuurkiller (een thriller)

aan af, want in de bergruimte had er al alles tegenaan gestoten en
overheen geschraapt. Het oude ding kraakte statische ethergeluiden
terwijl het de wanstaltige muziekkeuzes uitbraakte van de lokale
radiozender. Cees hield de radio aan. Hij had geen televisie en als
er nieuws zou zijn, wou hij ervan op de hoogte blijven. Dus zat hij
Let’s Talk About Sex uit tot het verlossende journaal-introotje klonk.
En zo vernam ook hij het ongelukkig lot van Rachel Verkest. Hij
staarde verbijsterd naar het vel papier waar hij op aan het schrijven
was. Zijn afscheidsspeech. Met een speciaal gedicht. Om de titel van
Stadsdichter door te geven en als zodanig zijn handen vrij te krijgen
voor... de opdracht die hij officieel niet meer hoefde af te ronden.
Hij knipperde met de ogen. Nog voor hij het erg kon vinden voor
de jonge vrouw die hem zou opvolgen, raasde zijn hoofd met
praktischere vragen. Wat had dit voor gevolgen ? Moest hij nu
Stadsdichter áán blijven ? Als er immers geen opvolger is... Of erger
nog, een verkéérde opvolger in allerijl geregeld wordt. Of zou dat
te smakeloos zijn.. Wat hield dit in ? Zou dit zijn cultuurkill van het
Stadsdichterschap ongedaan maken ?
Dat de moorden met hém te maken hadden, daar twijfelde hij allang
niet meer aan. Iemand zat hem vanuit alle richtingen de pas af te
snijden. Hij knarsetandde.
Inspecteur Noordholten was een lange man wiens verschijning
capabiliteit uitstraalde. Albert mocht hem meteen al niet.
Thijsbrandt Noordholten kwam van boven de rivieren. Speciaal
vanwege de moorden. Omdat men boven de rivieren uiteraard dacht
dat dit hele geval het politiekorps van dat zuiderse stadje wel de
spreekwoordelijke pet te boven zou gaan. Met een arrogante houding
keek hij naar Albert. Bovenriviers herkende bovenriviers. Ook Albert
was niet ‘van hier’. Misschien dat hij daarom ook meteen zo’n hekel
had aan Noordholten. En vice versa.
Noordholten keek Albert van schuin boven zijn leesbril aan.
“De Muskiet, zei je ? Ik heb je naam hier eerder gehoord. Jij bent die
neuzige reporter van dat lokale sufferdje. Je kunt de medewerking
van dit korps voorlopig vergeten, De Muskiet. Men heeft hier strenge
instructies van mij ontvangen geen verdere persmededelingen te doen.”
56 Cultuurkiller