Cultuurkiller (een thriller)

dorpsverleden achter zich latend. Vastberaden. Haar stem zou niet
verspild worden op koeienoren en tarwevelden.
Schrijven wou ze. Schrijven deed ze. Schrijven zóú ze. Ze leefde
tekst, ademde tekst, danste tekst. Ze had wat te zeggen en de wereld
zou luisteren, verdomme.
Dwars over alle Kringen heen huppelend had ze overal haar netwerk
uitgezet. Veel vrienden gemaakt, die na het horen van haar werk steil
achterover waren geslagen van haar talent. Ze schreef dan ook de
klok rond. Feitelijk was ze haar studie danig aan het verwaarlozen.
De cijfers daalden hard, maar haar oeuvre klom. En haar roem ook,
in rap tempo.
Bij iedere schrijvers- en dichterscompetitie moést en zou ze
meedoen, en binnen de kortste keren sleepte ze dan ook enkele
prijzen binnen. Ze had er niet aan getwijfeld: haar werk was goéd, ze
kon misschien nog veel leren maar het was nu al krachtig en puur. En
met de zelfverzekerdheid over haar schrijven was meteen ook haar
podiumprésence in orde.
Debuutdichtbundel. Debuutprozabundel. En nu zou ze, amper
eenentwintig lentes jong, debuteren als stadsdichter. Rachel Verkest.
Ze was gereduceerd tot een object. Een bloederig object. Aan het
grote metalen hek naast het politiebureau gespietst. Opengereten.
Alles hing, droop, stonk. De agenten ter plaatste hielden hun gezicht
bedekt. Iedereen was geschokt. Zo jong. Zo veelbelovend. Zo
gruwelijk.
Albert staarde verbijsterd naar de bamboepen die door haar hand, of
wat ervan over was, gestoken was.
Cees zoog op een venijnige muggenbult en zat zich te ergeren aan
de walgelijke muziek die uit de oude, krakerige speaker kwam.
Sinds de moorden begonnen had hij in zijn opbergruimte een oude
wereldontvanger opgesnord, die hij in zijn jongere jaren gekocht had
voor het geval hij ooit op een camping zou belanden. Uiteraard was
hem dit ongelukkig lot bespaard gebleven en was de transistorradio
tot op heden vrijwel ongebruikt gebleven. Je zag het er nochtans niet
René van Densen
55