Cultuurkiller (een thriller)

Hij huiverde even en was blij gewoon in zijn bed wakker te zijn
geworden. Hij sloot zijn ogen en zakte alras terug in innerlijke
duisterrust.
Cees staarde uit het raam. Hij had de eerste vier boeken zo goed
en kwaad het ging doorgespeurd maar niets opvallends gevonden.
Zijn gedachten bleven afdwalen naar de afgelopen nacht met Bianca.
Of wat hij zich er nog van herinnerde. Een vreemd gevoel in zijn
buik. Hij werd toch zeker verdorie niet verliefd, op zijn leeftijd nog ?
Hij lette maar half op de vogeltjes buiten en de buurtkat die vanaf
een nabijgelegen dak aandachtig toekeek. In zijn hoofd zag hij
telkens weer de flarden – haar jeugdige welvingen, haar volle lippen.
Hij voelde haar huid nog onder zijn vingers, licht rillend van zijn
aanraking. Hij fronste en besloot dat de nacht toch vrij verdacht was
geweest. Hij mocht zich niet zomaar overgeven aan basale instincten
of sentimenteel gekwezel. Vastberaden draaide hij zich om, ging op
de keukenstoel zitten en sloeg boek vijf open.
Alberts telefoon rinkelde een ringtone. Hij gluurde tussen pijnlijke
oogleden naar het plafond en dacht verstoord: “Dat is mijn wekker
niet.” De telefoon trilde en rinkelde, trilde en rinkelde. Albert
gromde. Wie belde hem in ’s hemelsnaam voordat hij wakker moest
zijn ? Hij keek op het schermpje.
Zijn hoofdredacteur. Wat moest die nu weer ? Hij wreef in zijn ogen
terwijl hij op de knop beantwoorden drukte.
“Albert ? Kleed je zo vlug mogelijk aan. Er is weer een moord
geweest.”
Albert was meteen wijdoogs wakker en stamelde verrast in zijn
mobiel dat hij eraan kwam. Als zelfs zijn waardeloze hoofdredacteur
hem naar een van de seriemoorden sommeerde, was er niéuws.
Wijdoogs staarde Cees naar de bladzijde. Het vijfde boek was Dantes
Inferno. De passage waar hij naar staarde handelde over de vierde
ring van de negende cirkel in de Hel. Judecca. Een heel stuk was wit
uitgevlakt. En er waren sierlijke Chinese tekens op geschreven.
Hij had zijn aanwijzing gevonden.
52 Cultuurkiller