Cultuurkiller (een thriller)

vastgebeten. Iedere moordzaak in het totale verleden van het brave
stadje had hij opgezocht en uitgeprint, om door te nemen of er ook
maar enige overeenkomst was. Verder iedere moordzaak in het
hele land die hij had kunnen vinden waar occulte elementen bij
voorkwamen. De map was dikker dan hij had verwacht - zo vaak
hoorde men toch niet van opvallende moorden in dit land, laat staan
in deze stad.
Terwijl hij de map opensloeg merkte hij dat zijn oog hard prikte
en dat er tranen begonnen te vormen. Hij fronste. Albert, je begint
een ouwe vent te worden, man. Een nachtje doorploeteren zou toch
gesneden koek voor je moeten zijn onderhand. Hij wreef in zijn
ogen, rekte zich uit en besloot naar zijn klagende lijf te luisteren.
Eerst slapen. Dan lezen. De moorden liepen niet weg. Hij sloeg de
map dicht, stond op en sleurde zichzelf naar de slaapkamer van zijn
kleine appartement.
Cees rekte zich uit aan zijn keukentafel en overwoog een tukje te
gaan doen. Plots viel zijn oog op de stapel antieke boeken die hij van
de grond had geraapt na de brute inbraak in zijn flat. Een onbestemd
voorgevoel bekroop hem. Hij pakte de stapel boeken en begon ze
aandachtig één voor één te openen en te bekijken. Als de inbraak
door dezelfde dader was gepleegd als de moorden, had die misschien
ook een teken, een boodschap achtergelaten. Een aanwijzing, hoe
klein ook. Die hem tot de kern van de zaak zou brengen.
Albert woelde in zijn bed, schrok rechtop wakker. Bijna onmiddellijk
probeerde de vermoeidheid hem terug in slaappositie te trekken.
Wankel leunde hij op zijn armen, probeerde even grip te krijgen op
waar hij was. Slaapkamer. Gordijnen dicht. Licht, fel zonlicht van
buiten.
Hij draaide zijn hoofd en keek naar zijn wekker. Hij had nog een uur
voordat hij op moest staan voor zijn werk. Kreunend liet hij zich in
het bed terugzakken.
Hij had gedroomd dat duizenden Chinese tekens van alle kanten
naar hem toe waren gekropen en hem omsingeld hadden. Terwijl hij
probeerde van hen weg te krabbelen werd de kring rondom hem kleiner
en kleiner, tot ze over zijn armen en benen begonnen te schuiven.
René van Densen
51