Cultuurkiller (een thriller)

culturele avonden gingen vaak nog een borreltje na pakken in café
Deernis, immers. Hij wierp enkele snelle blikken op Karsten, maar
die was bij een gezette persoon in de donkere hoek van het café gaan
zitten en hobbelde kort erop met een tevreden blik en een briefje
papiergeld naar de bar. Hij wenkte Rob, kreeg zijn wijn, en zette die
in een andere hoek van het café aan zijn lippen.
“Cees ? Hallo, aandacht !” flapte Bianca eruit, middenin een zin.
Cees hervatte zich en verontschuldigde zich.
“Ik was wat afgeleid, sorry.”
Bianca glimlachte.
“Och, ik had het enkel maar over hoe de seriemoordenaar als
volgend slachtoffer een hond heeft aangepakt. Ik besef dat het een
erg oninteressant onderwerp is.”
Ze knipoogde. Cees lachte.
“Het is eerlijk gezegd het eerste dat ik ervan hoor. Zielig - wie was
de eigenaar ?”
Bianca trok een zurig gezicht.
“Dat zei ik net nog. Het was Bettina deGraete d’r hond.”
Cees’ adem stokte. Verdomme. Hij had amper 24 uur eerder nog
tegenover die kuthond het hele verslag van de moord op Wolter
zitten uitzoeken. De dader zat hem echt strak in de nek te ademen.
Dit mocht geen toeval meer heten.
De Muskiet klikte zijn bureaulamp aan en tikte haastig het fluffy
kanteklos-artikel. Na de vele schoenlepelgedichten ging deze kost
hem makkelijk af. Hij had zich ook teveel laten afleiden door die
onzin over die bamboepennen, dwaas dat hij is. Meteen erna klikte
hij op ‘send’ zonder het terug te lezen en leunde achterover. Hij wierp
een blik de nacht buiten zijn raam in. Opeens pingde zijn inbox een
geluidje. Het was niet zijn hoofdredacteur, het was zijn voormalige
studiegenoot.
46 Cultuurkiller