Cultuurkiller (een thriller)

“Maar uiteraard, jongedame, gaat u zitten. Dank u vriendelijk voor
de wijn !”
De agente pakte zijn uitgestoken arm en schudde ietwat boertig maar
charmant zijn hand.
“Ik ben Bianca.”
Ze ging op de kruk zitten.
Cees staarde haar licht ongelovig aan en dronk een slok wijn.
“Ik had u niet meteen herkend, zo zonder politie-uniform.”
Ze lachte licht ontdeugend.
“Zeg maar gewoon jij, hoor. Ook de politie heeft wel eens vrije tijd.”
Hij zette zijn bolhoedje terug op zijn hoofd en haastte zich te zeggen:
“uiteraard, uiteraard, dat snap ik, maar u - jij - overviel me gewoon
een beetje.”
Albert begon hoofdpijn te krijgen. Cees was blijkbaar aan het flirten
met een of andere vrouw, en Karsten had besloten hem gedicht na
gedicht over schoenlepels op te lepelen tot Albert hem een wijn zou
schenken. Hij voelde zijn broekzak trillen en viste er zijn mobiel uit.
SMS van de redactie.
Artikel kantklos nog steeds niet binnen graag sturen voor 12u.
Hij gromde stilletjes. De hele avond zag er vrij zinloos uit en hij
vervloekte zijn journalistieke instincten. Met één haastige klok dronk
hij zijn glas cola leeg. Hij greep zijn jas, stond op en liep het café uit,
de nacht in. Een verbouwereerde Karsten achterlatend middenin de
zin “Voor nu haak ik je aan je haak terug.” De plicht riep en hij werd
hier toch niets wijzer over de moorden.
Cees zag De Muskiet vertrekken vanuit zijn ooghoek die de reflecties
in de spiegel in de gaten had gehouden. Hij ontspande een beetje.
Misschien was het puur toeval geweest - veel bezoekers van de
René van Densen
45