Cultuurkiller (een thriller)

Hij dronk in één slok zijn glas leeg en draaide zich om op zijn kruk.
Direct zag hij De Muskiet en waggelde op hem af. Cees zag nu
Albert ook. En hoe Karsten zich naast hem aan de tafel zette en hem
amicaal op zijn rug klopte.
Terwijl Karstens stem door de zaal galmde (“Ik blijf niet bij mijn
leest en pak je stevig vast”) gromde Cees. De Muskiet, alweer ! Die
volgde hém, zoveel was duidelijk. Een uiterst slechte zaak voor een
cultuurkiller die onopgemerkt zijn belager probeert te identificeren.
Zo’n nieuwsneus van een overijverige journalist op je hielen, dat
kon hij missen als gezwollen blaren. Bah, zijn gedachten begonnen
al als de woorden van die halve zool Karsten (“je maakt zo véél bij
me los”) te klinken.
Wat moest hij doen ? Direct vertrekken zou verdacht zijn. Even
wachten en dan onopvallend proberen weg te glippen ? Dat hij
De Muskiet diende af te schudden, zoveel was hem wel duidelijk.
Rob zette een tweede glas wijn voor hem neer. Verbaasd keek
Cees op en schudde meteen van nee, hij had er geen besteld.
Rob haalde zijn schouders op en wees naar achter Cees:
“Van de dame.”
Cees draaide zich met een ruk om en keek recht in het lachende
gezicht van een jonge vrouw. Ze kwam hem vaag bekend voor,
maar hij kon haar niet meteen plaatsen. Haar kleding was wat te
gewoontjes voor dit bruine kunstenaarscafé. Ze dronk zelf blijkbaar
witte wijn, gezien het glas in haar handen. Koortsachtig probeerde
hij haar gezicht terug te vinden in zijn herinneringen, tot het kwartje
viel.
De agente ! De agente die samen met haar wanstaltige collega
langskwam na de moord op zijn kompaan. Wat moest zij hier ?
“Is deze plek bezet ?” deed de jongedame een beroep op Cees’
hoffelijkheid en wees naar de kruk naast hem.
Camouflage, schoot het door zijn kop, en hij grabbelde quasi
beduusd zijn bolhoedje van de kop, probeerde zo koddig mogelijk
van zijn kruk op te staan en beleefd zijn arm naar de kruk te gebaren.
44 Cultuurkiller