Cultuurkiller (een thriller)

Cees had het begrepen, het horloge om zijn pols gedaan en
onopvallend de bruine envelop in zijn jas gestoken. Na zijn
wijntje verliet hij het dranklokaal. De oude dame keek hem
hoofdschuddend na.
Barman Rob had noeste tappershanden, een permanente droogdoek
aan zijn middel, en het soort dommig olijk-gemoedelijke kop dat
achter de toog geboren lijkt te zijn. Het soort man die sympathiek
knikkend met je over het weer zou praten maar waar je geen
immigratiepolitiek of postexistentialisme mee moest bespreken. Het
soort man die je geen verdere vragen stelt als je ‘koffie’ of ‘bier’
bestelde. Maar meteen ook het soort man wie je hardhandig de deur
uit zou werken als je onnodige stampij ging lopen maken in zijn café.
Van boven zijn zware walrussnor hield hij iedereen strak in de gaten.
Cees, die aan zijn toog ging zitten en een wijntje bestelde, en Albert,
die bij het raam aan een tafeltje ging zitten. Van de kredietcrisis had
hij geen verstand, maar dat De Muskiet zo onopvallend mogelijk
Cees liep te schaduwen had hij wel direct gezien.
Hij zag er nog niet meteen reden tot handelen in maar besloot het wel
in de gaten te houden. Cees was immers een vaste klant, De Muskiet
niet. En vaste klanten beschermde hij alsof het familie was.
Zorgvuldig poetste hij een wijnglas op met zijn droogdoek en schonk
Cees een rode wijn in.
Thuis had hij naar het horloge zitten kijken. Het oogde vrij
gewoontjes maar had kleine opvallende details die verraadden
dat het een prijzig en uniek geval was. Wat bizar eigenlijk, dit
cadeau dat tegelijkertijd een waarschuwing was. Zouden ze
die altijd bij zich hebben voor hun cultuurkillers ?
En wat als er iemand anders de zaak was binnengelopen en
de envelop en het horloge had gevonden ?
Stonden ze op wacht wellicht ? Heeft hij ze misschien helemaal
niet gezien ? De wijzers tikten trouw en accuraat zijn vragen
weg terwijl hij aan zijn eerste bruine envelop plukte.
42 Cultuurkiller