Cultuurkiller (een thriller)

weer een fors deel van hun maandhuur binnen. Het merendeel van
de aanwezigen bestond ook steevast uit andere artiesten die in het
verleden al eens in de Pot van Poulet hadden mogen grabbelen. Op
termijn kweekte elke Kring zijn eigen kern van ‘familie’, en de Kring
van Poulet was door de financiële stimulansen extra hecht.
Cees hoefde amper rond te kijken om te zien wie er aanwezig waren.
Dat waren vrijwel altijd dezelfde gezichten. Of toch, wacht. Stond
daar nu De Muskiet aan de bar ? Dat was ongewoon. Albert zag
doorgaans weinig nieuwswaardige toevoeging in het bezoeken van
de evenementjes van Poulet.
Cees sloeg er echter niet veel acht op. Hij keek scherp langs de
gezichten van de overige aanwezigen. Hoewel hij hun namen
kon dromen, observeerde hij nu hun gedrag. Hij was na uitbreid
naslagwerk in zijn bibliotheek tot de conclusie gekomen dat de
persoon die hem opjoeg het meest waarschijnlijk iemand uit één der
Kringen was.
Albert dronk zijn bier en keek zo onopvallend mogelijk naar Cees.
Hij had wel gedacht dat die vanavond aanwezig zou zijn bij Die
Screamin’ Bierbäuche. Zijn instinct zei hem dat Cees met het hele
bamboepen-dossier iets te maken had. Iets. Hij had geen idee wat.
Het vermoeden was ook niet op maar één aanwijzing gebaseerd,
behalve op Cees’ ongewone belangstelling voor de moord op
DeWolksvaeghe.
Hij wist echter nog nergens maar één touw aan vast te knopen
voorlopig. Ook niet aan de mail die zijn voormalige studiegenoot hem
had teruggestuurd. Die had met moeite de Chinese tekens ontcijferd
van de eerste moord. Schijnbaar was het nogal contextgevoelig,
tekstueel, en stond het meermalen herhaald op DeWolksvaeghes
lichaam geschreven. Maar de boodschap vertaalde zich tot zoveel
als:
“Wie niet eerlijk zoekt, die zal het vinden.”
Cees vertrok kortstondig in een andere richting, en Albert volgde zo
onopvallend mogelijk in diens kielzog. Hij wandelde enkele minuten
na Cees de kunstgalerij Piaf Morte Speciale binnen.
38 Cultuurkiller