Cultuurkiller (een thriller)

artikel kon de pot op. Nog niet eerder was er zoiets in dit slaapstadje
geweest - een seriemoordenaar ! En dan nog wel eentje die zich niet
tot één biologisch type wezen beperkte. Zijn nekharen kriebelden als
nooit tevoren.
Cees krabde aan zijn nek. Het beddengoed in dit hotel werd gereinigd
met iets dat altijd zijn huid aan het jeuken kreeg. Hij strekte zich uit
en staarde naar het plafond. Hij wachtte. Tot er op de deur geklopt
werd. Hij stond op en liep naar de deur. De jongedame achter de deur
deed hem fronsen.
“Jij bent Kimberley niet.”
De escort knikte haar bol met net te vettig haar, in retorische
bevestiging op deze vaststelling.
“Ze is ziek.”
Cees twijfelde. Hij was een gewoontedier, maar hij was ook aan
dit verzetje toe. De vrouw keek hem brutaal ongeduldig aan. Haar
zwaar getatoeëerde armen steunden demonstratief op haar zijden. Ze
kauwde luidruchtig op haar kauwgom. Cees zwaaide de deur verder
open.
“Het moet dan maar.”
Albert zwaaide het raam open en ademde even de buitenlucht in.
De nachtelijke neonlichten begroetten hem als de oude vriend die
hij voor hen was. Maar deze nacht sloeg hij geen acht op hen. Hij
kreeg het beeld van de afgeslachte hond maar niet van zijn netvlies.
Hij wist ook niet hoe hij de Chinese tekens vertaald zou krijgen. Hij
kon Google Translate proberen maar hij vertrouwde de resultaten
niet. Kende hij niet iemand die er tabak van kon maken ? Hij
probeerde terug te denken. Zat er op de universiteit niet iemand
die... Ja, er stond hem een voormalige studiegenoot bij. Het was het
proberen waard.
Hij opende een browserscherm en begon te zoeken naar actuele
contactgegevens.
Cees huiverde. De seks was niet onaangenaam geweest – onbijzonder
René van Densen
35