Cultuurkiller (een thriller)

dialoog. Maar in stadjes als deze kon je vaak niet anders. Toch zeker
niet zolang De Muskiet niet scheutig was met diens kennis.
Maar hij had uiteindelijk het nodige uit het viswijf weten te
krijgen. Het had wel tot driekwart van de fles geduurd tot Bettina
loslippig werd. Maar enfin. Wolter was blijkbaar aangetroffen met
het moordwapen, de bamboepen, overdwars in zijn keel gestoken.
Hij was naakt geweest en zijn hele lichaam met vreemde tekens
beschreven.
“Vèn dah sjienees ofso,” hij zou het naderder moeten onderzoeken
wat de tekens precies waren.
Het was een boodschap geweest, voor iemand. Voor hem ? Wie weet.
Diep in gedachten verzonken liep hij de trappen op naar zijn etage.
Het balkon over en naar zijn voordeur. Sleutel. Slot. Deurklink. De
deur zwaaide open over een envelop die eronderdoor geschoven was.
Bijna had hij hem niet opgemerkt. Verbaasd raapte hij de envelop op,
sloot haastig zijn deur, en dan de gordijnen. Zenuwachtig plukte hij
aan de plakrand. Er zat een vel papier in met een getypte tekst van
slechts enkele regels. Maar die regels brachten eensklaps het bloed
in zijn hele lichaam ijskoud aan het tintelen.
Vergeet eerdere opdracht. We hebben besloten
het doelwit via een andere route te bereiken.
In nabije toekomst nemen we contact op over
verder verloop samenwerking.
Hij had onbewust de deurklink vastgegrepen om niet om te vallen en
een goede tien minuten naar de tekst staan staren. Zijn brein gonsde.
Met één enkel woord, opnieuw en opnieuw herhaald.
Ontslagen.
René van Densen
31