Cultuurkiller (een thriller)

hond. Fifis tanden nog steeds ontbloot, haar ogen schoten woedend
vuur in zijn richting. Cees voelde zich ongewoon nerveus. Bettina
nipte content kijkend van haar kokotte, zich zichtbaar van niets
anders meer bewust.
“Vreselijk, wat er gebeurd is. Ik schrok me kapot toen ik het hoorde,”
wierp Cees voorzichtig een balletje op.
“Hm, war ? Oh, praat me der nie van, asteblieft,” fronste het viswijf
bij het onmiddellijk besef van het aangekaartte onderwerp.
“Gij kende den Wolters beter dan ik, ik wil nooit mere zoiets zien.”
Cees’ brein raasde. Wat haatte hij toch dialogen voeren. De mensen
in dit stadje lieten zich zo slecht sturen, het gesprek zwalkte altijd
honderden kanten op maar nooit de juiste. Hij wist dat dit weer een
vermoeiend gesprek zou worden. Hij zuchtte. De hond gromde.
“De moeilijkste truc voor de cultuurkiller is de titel
bemachtigen,” had de man geheimzinnig gesproken.
“Daar kunnen we maar beperkt bij helpen. Het meeste werk
moet je zelf zien te doen, via netwerken, via van de juiste
personen net genoeg bezwaarlijke informatie bezitten, via
wederdiensten, kortom, op politieke wijze en buiten het
zoeklicht.”
Hij had een slok van zijn whisky genomen. Cees dronk toen -
nog - niet. Hij luisterde aandachtig.
“Het devalueren kan op allerlei manieren. De eenvoudigste
is de ‘implosie’, oftewel een groots aangekondigde titel
bemachtigen en vervolgens vanuit die titel vrijwel niets
noemenswaardigs doen. We gaan je in het begin vooral
enkele titels op die manier laten devalueren, aangezien je
nog ervaring moet opdoen.”
Zijn schoenzolen klakten opgelucht op de stoeptegels. Met een
diepe ademteug haalde hij de frisse buitenlucht in zijn gemoed. Drie
uur, drie uur had hij in die walgelijke woonkamer gezeten. Wat een
wanstaltige inefficiëntie toch, informatie proberen te achterhalen via
30 Cultuurkiller