Cultuurkiller (een thriller)

De ogen van mevrouw deGraete vergrootten zich verbaasd. Haar
hekel aan Cees werd ruim geëvenaard door haar voorliefde voor
het lokale stadslikeurtje, de kokotte. Het hele ‘dorp’ wist van haar
enthousiasme bij de gedachte aan een glaasje ‘kekottuh’, zoals ze
dat zelf uitsprak.
“Heddegij ècht kekottuh bij junders ?” blafte ze door de deuropening.
Een ruime meter lager stak de snuit van haar Fifi buiten, ruikend.
“Mementje dan hoor,” en ze trapte heur hond enkele centimeters
achteruit, nageltjes tikkend over de gangtegels.
De deur sloot, het kettinkje rammelde, en de deur zwaaide wijd open.
Fifi gromde, haar tanden ontbloot, en blafte fel naar Cees. Die trok
geschrokken de cadeauverpakking met fles kokotte wat omhoog in
een instinctieve reflex.
“Se doet nuks war,” gebaarde Bettina de gulle drankbezorger binnen.
Terwijl Cees behoedzaam voor haar uit de gang uitliep, bedacht ze
zich hoezeer hij eigenlijk op een soort meneer pastoor leek. Stijfjes
in bewegingen, behoedzaam, bedachtzaam en voelbaar betweterig.
Alsof hij elk moment in een passionele preek kon uitbarsten. Maar
passie, daar had ze de stadswachter nog nooit op kunnen betrappen.
Op een fles gratis drank bij deze wel, en dat zette daadwerkelijk al
haar argwaan tijdelijk op pauze. Na vanochtend kon er immers een
borreltje wel in.
Fifi drentelde grommend achter haar aan. Haar pijnlijke pootjes
stoorden haar even niet meer. Het dier wist dat ze hier niet met goei
volk te maken had. En dat zou ze ook laten merken ook. Ze zette
zich ongeveer een meter van Cees’ uitgekozen zitplaats en keek hem
strak aan, voortdurend de lippen licht ontbloot.
De klok aan de muur van het viswijf tikte hard. Cees schraapte zijn
keel, zorgvuldig overwegend hoe hij de horens van het gesprek zou
vatten. Zijn blik dwaalde over haar muur, zoekend naar inspiratie.
Foto’s van haar man. Ook in zijn vrije tijd was hij met vis bezig,
blijkbaar. Niks dan foto’s van manlief met karpers. Hij keek naar de
René van Densen
29