Cultuurkiller (een thriller)

Hoofdstuk 6 – Het viswijf
Bettina deGraete was geen sieraad voor haar achternaam.
Honderdzevenentachtig kilogrammen schoon aan de haak verborgen
haar ‘graete’ diep in haar lichaam. Haar man, de visboer, had dat uit
pure beroepsmisvorming prachtig gevonden en vond dat nog. Potje,
dekseltje.
Haar Fifi lag met eeuwig droevig kijkende oogjes op haar schoot.
Pootjes ingezwachteld. Reuma. Dat onvoorspelbare weer ook
deze zomer, dan weer koud, dan weer warm. Fifi constateerde met
verbazing dat de bazin alreeds enkele wandelrondes oversloeg en
vond dat vooralsnog prima zo. Ze likte zachtjes haar zwachtels. Haar
pootjes kriebelden een beetje eronder.
Bettina was de zelfverklaarde ogen en het geweten van de stad.
Niets ontsnapte normaal gezien aan haar haviksoog. Haar credo was
dat alles wat de krant niet haalde, van uiterst belang moest zijn. De
krant, pfff, dat ze dat vod nog een krant durfden te noemen. Haar
maakten ze niets wijs. De meeste redacteuren daar dienden vooral
de belangen van de adverteerders en de gevestigde politici. Hoeveel
er in de kaders van de lokale krant niet gespindokterd en gedoofpot
werd, u moest eens weten, zei Bettina altijd. Daarom was zij een
beetje haar eigen krant. Zonder drukpers. Op de ouderwetse manier,
met van mond tot mond informatie. Vooral van haar eigen mond,
die ondanks alle beweging toch getooid werd door een driedubbele
onderkin.
Fifi blafte. Bettina keek meteen scherp het raam uit.
Daar kwam Cees aangelopen, de stadsdichter. Of was hij nu de
muziekmakelaar ? Of de cultuurburgemeester ? Het was altijd een
beetje lastig te volgen wat Cees nu weer was, vond ze. Het werd wel
René van Densen
27