Cultuurkiller (een thriller)

Cees knikte, hij kende de vrouw. Nieuwsgierig tot op het bot en
daarom van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat met haar hondje
aan de wandel om overal te kunnen zien wat er gebeurde. Het arme
beestje had voortdurend allerlei kwalen aan de poten van al dat
rondgesleept worden. Maar zelfs dat nieuwsgierige mens zal wel een
schok hebben gehad vanochtend. Misschien dat ze een paar dagen
uit de roulatie zou blijven – het zou haar hondje deugd doen.
“En waren er nog andere getuigen misschien ?”
“Waarom deze belangstelling in deze zaak, Cees ?” riposteerde
Albert.
Het kwam hem vreemd voor. Hij wist dat Cees het reilen en zeilen in
de stad wel ruwweg in de gaten hield, maar overdreven belangstelling
voor de lokale gebeurtenissen had hij zelden.
“Zoals je zegt, Albert, dit gebeurt niet elke dag. En ik zit te overwegen
de gebeurtenis in mijn schrijven te verwerken. Het is natuurlijk
interessant.”
Wederom kreeg Albert kippenvel van deze macabere man. Hoe
raakte hij zo snel mogelijk van hem af ? Hij pakte nonchalant zijn
lege koffiemok in de ijdele hoop dat een gang naar het koffieapparaat
Cees zou ontmoedigen. Weg van hem wou hij, weg, wég.
No such luck. Cees liep doodleuk achter hem aan naar de koffiezetter.
“Is er nog meer dat je kunt vertellen ? Wat was het moordwapen,
bijvoorbeeld ?”
Albert begon kwaad te worden, je zou deze dorpsgek toch een klap
voor zijn kop verkopen ?
“Cees, ik heb het druk vandaag, dus als je het niet heel erg vind, hou
ik het hier graag bij. Je weet waar de uitgang is, toch ?”
Terwijl hij zijn mok met koffie vulde, sloot hij zijn ogen. Hij had de
neiging zijn hielen tegen elkaar te klikken en Cees weg te wensen.
Zou het werken ? Maar toen hij zich omdraaide was Cees al weg.
Klikken met de hielen bleek niet nodig te zijn geweest.
24 Cultuurkiller