Cultuurkiller (een thriller)

De vrouw schraapte nu haar keel.
“Welnu, meneer. We vragen u dit omdat, volgens de
ooggetuigenverslagen tot dusver, u de laatste bent geweest die meneer
deWolksvaeghe heeft gesproken. Voordat hij vermoord aangetroffen
werd op de stoep van het stadhuis deze ochtend.”
De grond viel weg onder Cees en vaag merkte hij dat hij in zijn
luie zetel was gaan zitten. Maar alles voelde onwerkelijk en zijn
bewustzijn verliet volledig de realiteit - hij voelde zich uit zijn lichaam
treden, en de hele situatie, zijn lichaam in de nostalgische zetel, de
agenten tegenover hem, zijn appartement bezaaid met boeken, als
een vanaf de andere kant van een televisiescherm bekeken scène van
een slechte film beschouwd - en zijn brein focuste volledig op het
beeld van een kattenoog.
Een kattenoog is een bizar verschijnsel. De pupilring oogt als een
tweede oog. Bij de aandachtige blik van een kat kreeg hij altijd het
idee dat er een soort buitenaards binnenoog staarde. Een donkerder
groen, in nauwe spleet geknepen anderwerelds oog. Katten hielden
hem altijd met dunne spleetjes in de gaten. Hij wist niet waarom,
want overige observaties slurpten hun ogen vaak gretig binnen door
een wijde opening, maar hem bekeken ze altijd met kille dunne
spleetjes. Dat beeld, een groen binnenoog met een dun zwart spleetje
dat hem aanstaarde, hield even zijn brein gegijzeld.
“V-vermoord ?”
Het stamelende geluid, bijna automatisch over zijn lippen gerold,
bracht hem terug in het hier en nu.
“Wat, wie, ik bedoel... hoe ?”
Alle eloquentie was uit zijn spraak verdwenen, het moment ontvlucht
als meervoudig veroordeelden door de achterdeur van een café waar
een plotse inval plaatsvindt. Onmiddellijk hervatte hij zichzelf,
schraapte zijn keel en sprak:
“Pardon, maar dit nieuws overvalt me. U zegt dat heer deWolksvaeghe
vermoord is. Zou ik mogen vragen wat er gebeurd is ?”
René van Densen
19