Cultuurkiller (een thriller)

Bezoek ? Och, het zal de politie zijn, pofferdoria. Voorzichtig en
bedachtzaam vouwde hij zijn aantekeningen op en stak ze in zijn
binnenzak. Nauwlettend tuurde hij rond of er andere aanwijzingen in
zijn appartement konden opvallen. Maar hij zag niets dat het luime
lekenoog zou kietelen.
De agenten waar hij voor opendeed, leken rechtstreeks uit een
stripverhaal weggelopen. De man had een aardappelzakpostuur,
een potsierlijke snor, levervlekken op zijn neus. Alles aan
hem straalde ‘olijke alcoholist’ uit. De vrouw naast hem
was jong, vervaard, het type heldin op de verkeerde plaats.
Cees gebaarde hen binnen, en stak direct van wal.
“Ik heb het slot laten vervangen, dat snapt u. Maar voor de rest heb ik
alles onaangeroerd gelaten. Moet u de staat zien waarin die onverlaten
mijn boekencollectie hebben achtergelaten ! Vreselijk vind ik het -
dit soort aanblikken breekt het hart van de echte verzamelaar, moet
u weten !”
De aardappelzakalcoholist schraapte zijn keel.
“Pardon, maar waar heeft u het over ?”
Cees staarde hem aan, eventjes van zijn à propos gebracht.
“Over de inbraak in mijn appartement gisteravond, uiteraard ! Ik had
jullie er nog om gebeld. Zijn jullie daar niet voor hier ?”
De olijk ogende bromsnor schudde zijn hoofd.
“Nee, meneer. Wij zijn hier om een andere kwestie. Kent u Wolter
deWolksvaeghe ?”
Cees knipperde nu helemaal verrast met zijn ogen en knikte maar ja,
zijn hoofd een plotse warboel zonder plan.
“Waar was u gisteren tussen tien uur ‘s avonds en pakweg één,
meneer ?”
“Ik was hier. Er was ingebroken in mijn appartement en
ik verwachtte de politie - jullie - en een slotenmaker. Die
komt vandaag terug om de deur wat beter te repareren.
Waar gaat dit over, is er iets gebeurd ?”
18 Cultuurkiller