Cultuurkiller (een thriller)

Tok, tok, tok, tok op het glazuur van zijn badkuip. Hij kon het
inmiddels meetellen. Met zijn oren gespitst mompelde hij “vier...
drie... twee... een...” Het geluid stopte.
Buiten in het donker zag hij het silhouet van een kat over een muur
sluipen, verstoken van ornithovore uitdagingen maar zichtbaar
verrukt met de overige zintuigprikkelingen die de nacht bood.
Rood is de kleur van wilde nachtsignalen, schoot hem een zinsnede
uit een gedicht van Vestdijk te binnen. Hij dronk de verwarrende
associatie kalm weg met een nipje aan zijn theekop en staarde naar
de maan.
Wat een buitenissige dag was het tot dusver. Een bijgelovig mens zou
er wellicht nerveus van worden, maar Cees dacht er het zijne van.
Eigenlijk vond hij het wel fijn dat hij in zijn jarenlange carrière als
cultuurkiller nog steeds verrast kon worden. Tenslotte is routine een
sluipmoordenaar voor de scherpte van de geest.
Hij inspecteerde het geïmproviseerde deurslot. Niet dat hij veel
verstand van deursloten had, maar toch stond de onderzoekende blik
in dienst van zijn gemoedsrust.
Het leek hem sterk dat dit slot nog mensen in zijn appartement
zou binnenlaten voordat morgen de deur vervangen kon worden.
Natuurlijk sloot hij eventuele verrassingen niet uit, maar het leek
hem toch dat hij gerust kon slapen.
Zodra hij zijn thee ophad zou hij daar dan ook maar gevolg aan gaan
geven. Het was erg laat voor zijn doen. En de politie verwachtte hij
niet meer vannacht. Zo wel, dan zouden ze toch eerst aanbellen.
Hij gaapte. Morgen weer een dag.
René van Densen
15