Cultuurkiller (een thriller)

Ook deWolksvaeghe kon niet weten waar... Nee, niet deWolksvaeghe.
Cees had hem bij zijn ballen en hij wist het. Bovendien zou dat ei
nooit zoiets durven.
Klok.
Tja. Hij zag dat zijn koekblik met los geld weg was. Een schijntje
vergeleken met wat hij betaald kreeg, eerder op het aanrecht gezet
om zijn huishouden geloofwaardig te maken.
En voor de hand liggende verpatsbare snuisterijen waren ook
verdwenen. Misschien was hij gewoon wat te paranoïde. Dit was en
bleef een stad met een marginaal crimineel element erin. Inbraken
kwamen voor. Drugs. Schulden. Niets aan het schouwspel oogde
verdachter dan een ordinaire woningroof.
Klok. Glas leeg.
Hij pakte de hoorn van de haak en belde de politie. Daarna belde hij
een slotenmaker.
Klokslag kwart over één ‘s nachts begon altijd de badkraan van Cees
te druppelen. Dat ging steevast zeven minuten zo door en stopte dan
weer. Het vertrouwde druppelgeluid deed hem ditmaal verbaasd naar
de klok opkijken vanuit zijn overpeinzingen. Zo laat alweer ?
Volslagen bizar: de slotenmaker was al geweest en had provisorisch,
na het schieten van enkele foto’s voor de bewijslast van politie en
verzekering, een nieuw slot gehangen, maar de politie liet nu al
uren verstek. Ze waren vast weer onderbezet ergens mensen aan het
flitsen die vijf kilometer per uur over de limiet reden. Of druk aan
het twitteren op hun wijkagentfietsje. Zo gingen die dingen in deze
stad. Hij zou zich druk kunnen maken over prioriteiten maar het was
de moeite niet waard.
Hij stond op en zette de theepot op. De badkraan drupte nog lustig
verder.
Toen het jaren geleden begon, dat nachtelijk druppen, had hij
overwogen er iemand om te bellen. Na een paar nachten had hij
het echter al een geruststellende en vertrouwde klank gevonden.
14 Cultuurkiller