Cultuurkiller (een thriller)

drinkpauzes er tussen.
Tot mijn verbazing lopen er dames hot dogs te verkopen aan het
publiek. De organisatie is professioneel aangepakt, dat mag worden
gezegd.
Ik vraag mijn connectie of ik straks misschien de organisator zou
mogen spreken. Natuurlijk, knikt hij.
“Dat gaat Saleem zelfs leuk vinden. Ik zal je aan hem voorstellen.”
Maar eerst kijken we de huidige wedstrijd nog even af. Een meisje
van amper zes rent gillend van de honden weg. Het kan nooit lang
duren, ze heeft geen enkel oog voor de wapens.
“Ik heb op deze ronde geld staan,” verduidelijkt mijn gezelschap
mij waarom we specifiek dit kansloze schouwspel nog even blijven
bekijken.
Saleem
Saleem blijkt een aimabele man, wat een zoveelst onverwacht
contrast is vandaag. Corpulent, vrolijk, pretoogjes. Hij schudt me
warm de hand en biedt me wat te drinken aan. Vroeger was hij
uitgever. Erotische verhalen. Puur tekst. Maar risqué want over
kindjes. Weerloze kindjes die in allerlei fantasieën blootgesteld
werden aan seksueel opgewonden volwassenen. Het is moeilijk
voor te stellen dat dit ooit bestond. Sinds het verbod op dergelijke
gedachten is het, voor zover wij weten, helemaal uit de maatschappij
verdwenen.
“Er zat geen geld meer in mijn specifieke niche van literaire erotica.
Gelukkig kwam ik met mijn zakelijk instinct al snel deze business
op het spoor. Volledig legaal. Fantaseren over kindjes mag niet, maar
vechtende kindjes mogen natuurlijk wel. Ik draai winsten die ik heel
mijn leven nog niet durfde te verwachten te draaien. Ook via het
internet, uiteraard. Per webcam zenden we de wedstrijden uit en
bieden we de mogelijkheid tot weddenschappen. Ik wil niet direct
cijfers noemen maar laat ik stellen dat er schokkende bedragen in
omgaan.”
René van Densen
115