Cultuurkiller (een thriller)

Gaat door merg en been. Het lijkt een oneerlijke strijd. De honden
zijn duidelijk getraind op valsheid en het kind zit ogenschijnlijk
weerloos vast aan de ketting. Maar mijn oog valt al op het ruime
arsenaal aan wapens dat op de grond ligt. Aha. Niks weerloos. Die
ketting dient zodat het wel de confrontatie moet opzoeken in plaats
van wegrennen. Anders is er uiteraard weinig sensatie te beleven.
Gevecht
De honden worden losgelaten en stormen op het kind af. In blinde
paniek grijpt het kind een ploertendoder van de grond en zwaait naar
de snelste hond. Mis. De hond bijt zich vast in een stuk schouder en
een luid scheurend geluid klinkt. First blood. Het kind schreeuwt het
uit van de pijn en zwaait nog eens. Met een luide piep gilt de hond en
maakt zich strompelend uit de voeten, het stuk schouder nog altijd
tussen de tanden.
Honden twee en drie schieten op de buik van het kind af, de kwetsbare
plek. Maar stijf van de adrenaline van de eerste wonde heeft het kind
al enkele dolken van de met zand bedekte bodem van de arena gegrist
en is niet bang ze te gebruiken. De honden aarzelen en proberen de
armen van het kind dan maar aan te vallen. De spanning in de arena
is om te snijden.
Oppassers
Oppassers van de honden cirkelen ondertussen om het gevecht heen
met stokken. Mijn connectie leunt zich naar me toe en legt uit dat
als de honden té ver gaan, ze van het kind losgeslagen worden.
“Je ziet, het zijn geen barbaarse toestanden hier.”
Ik knik en blijf in spanning toekijken.
De gevechten duren telkens maximaal vijf minuten. Er wordt telkens
een ander kind aangevoerd.
“De mensen komen in eerste instantie om de kinderen te zien, de
honden zijn bijzaak,” verduidelijkt mijn contact me.
Het schouwspel gaat zo een uur of twee door, met rook- en
114 Cultuurkiller