Cultuurkiller (een thriller)
In het culturele wereldje van de stad zwerft een geheimzinnige man rond. Niemand kent hem echt, niemand krijgt hoogte van hem. Maar hij sleept culturele titel na culturele titel binnen. En helpt deze vakkundig om zeep. Want dat is zijn vak... Hij is de Cultuurkiller.
Plotseling wordt er een bizarre moord gepleegd in zijn directe netwerk. De Cultuuurkiller voelt de hete adem in zijn nek. Terwijl de politie en een vastberaden onderzoeksjournalist zich in de zaak vastbijten, moet hij vechten. Voor behoud van zijn opdracht, zijn geheimen... Voor zijn leven!
In het culturele wereldje van de stad zwerft een geheimzinnige man rond. Niemand kent hem echt, niemand krijgt hoogte van hem. Maar hij sleept culturele titel na culturele titel binnen. En helpt deze vakkundig om zeep. Want dat is zijn vak... Hij is de Cultuurkiller.
Plotseling wordt er een bizarre moord gepleegd in zijn directe netwerk. De Cultuuurkiller voelt de hete adem in zijn nek. Terwijl de politie en een vastberaden onderzoeksjournalist zich in de zaak vastbijten, moet hij vechten. Voor behoud van zijn opdracht, zijn geheimen... Voor zijn leven!
De schrijver bij de lichtknopZijn lede ogen staarden wallig naar de fluorescente gloed van zijnbeeldscherm. Een grijsblauwig schijnsel dat een kille lichtlaag overde lichtknop naast hem wierp. Achter hem schenen de schermgloeden de TL-verlichting een troosteloos triest silhouet de koudewinternacht in. Hij zat weer eens veel te laat nog op kantoor.Ach, zijn vrouw was hij al jaren geleden kwijtgeraakt. En zijn kindhad hij toch maar eens in de zoveel dagen, dus daar hoefde hij ookniet op tijd voor thuis te zijn. Maar het fantasieloze flutartikel waarhij al uren op zat te pielen, confronteerde hem scherp met het gevoelzijn tijd te zitten verdoen.Met zijn mok halfvol koude koffie stond hij op en liep naar het raam.Hij staarde naar de nachtelijke bedrijvigheid beneden op straat.Vrolijk volk dat zich enthousiast in het nachtleven ging storten.Bovenop dat beeld verscheen de reflectie van zijn vergrauwdegezicht op het glas.Met een zucht zeeg hij terug in zijn bureaustoel. Hij klikte nog eensde foto open die bij het artikel zou komen, in een ijdele poging totinspiratie. Op de foto lachten een oude man en een oude vrouwde cameralens in, trots een ingelijst stukje papier ophoudend. Eenoorkonde. Gekregen, voor hun jarenlange en tomeloze inzet opverscheidene ouderenmiddagen in de stad. De lach kwam hemvals en verwrongen over. Onharmonieus. Met elkander en met deoorkonde. Weggegooide levens, en mid-smile het plotse besef ervan.Een aantal jaar geleden had hij dit nog een prachtfoto gevonden.Toen hij nog vol vuur zat. Toen hij nog wou.Nu was hij enkel nog de schrijver bij de lichtknop. Hij had dondersgoed door hoe de rest van de redactie hem noemde. Ook al dachten110 Cultuurkiller
ze het enkel achter zijn rug om te zeggen. Gniffelend, bij dekoffiemachine. De klootzakken. De marginale amateurs. Ambtenaren,dat waren het. Klokslag negen uur binnen, klokslag twaalf uur lunch,klokslag zes uur in de file terug naar huis. Alsof nieuws zich laatorganiseren. Alsof het allemaal wel kan wachten tot morgen. Alsofhet er toch niet toe doet wat er allemaal gebeurt.Hij leunde achterover en liet zijn vingers als kleine beentjes overzijn schedel lopen. Onwillekeurig besefte hij zich dat de afgelegdeafstand tot zijn haargrens inmiddels weer wat gegroeid was. Weerouder geworden.Hij bromde een donquichotterige zucht. Je zou bijna denken dat zegelijk hebben. Wat had het hem opgeleverd, ruim een decenniumactief pogen het nieuws te brengen ? De waarheid te schrijven, metjournalistiek in hoofd, hart en hoog in het vaandel ?Begráven hadden ze hem. Hij schreef nu stukjes voor pagina negen.Van één naar négen gegaan in tien jaar tijd. Hij mocht alleen nogmaar over ouderenmiddagen schrijven. Over poezen die vermistwaren. Over multiculturele dansfeestjes in buurtgebouwen vanbejaardenwijken. Prulletjesproza van maximaal tweehonderdwoorden per artikel. De onderwerpen die ze hem doorschovenleken een maximum bezoekersaantal te hebben. Minder dan dertigbezoekers verwacht ? Geef het maar aan De Lichtknop.Zijn tanden knarsten wanneer hij terugdacht aan zijn beginjaren.Enthousiast was hij binnengehaald, als import van boven de rivieren.En even enthousiast had hij zijn taken geschouderd. Bevlogen, rákeartikelen over belangrijke gebeurtenissen en mensen. Pagina éénartikelen.Maar zijn bovenrivierse moedertje had hem toch echt nooit hetlokale credo geleerd van golven en de boot. Zijn ambitie had hemdoen struikelen. Niet dat hij het zelf direct door had gehad.Zijn hoofdredacteur en de directeur bleven hem maar prijzen.Maar naarmate hij de stad beter leerde kennen, en meer en meerdingen op de voorpagina poogde te krijgen die ervoor nooit warenRené van Densen111
- Page 59 and 60: Hoofdstuk 12 - LepelsSimone zat te
- Page 61 and 62: al meteen wegstrepen; de banaliseri
- Page 63 and 64: viswedstrijd ten behoeve van brood
- Page 65 and 66: “We hebben uiteraard niets aanger
- Page 67 and 68: Hoofdstuk 13 - BezinningenDe jonge
- Page 69 and 70: veelvoorkomende tuindecoratieplant
- Page 71 and 72: groeit en vruchtbaar is. In sommige
- Page 73 and 74: “J-je hebt vast wel gehoord wat e
- Page 75 and 76: Albert lachte en klokte ook zijn ko
- Page 77 and 78: Hoofdstuk 14 - DuisterThijsbrandt s
- Page 79 and 80: Bianca staarde Cees kalm aan.“Ik
- Page 81 and 82: en dichters, zelfs antieke toneelst
- Page 83 and 84: zoiets dat ze aanvankelijk fijn von
- Page 85 and 86: Hij passeerde het huis van zijn voo
- Page 87 and 88: Hoofdstuk 15 - BarabbasWijn, wijn,
- Page 89 and 90: hebben de killers de stem van het v
- Page 91 and 92: Neuriënd liep ze de badkamer binne
- Page 93 and 94: EpiloogThijsbrandt Noordholten keek
- Page 95 and 96: - OudZeikwijf voor de eerste spelli
- Page 97 and 98: BONUSMATERIAALRené van Densen97
- Page 99 and 100: “ZELF BEDACHT”Een interview met
- Page 101 and 102: piemel met winkeltjes erin hahaha !
- Page 103 and 104: Rood voor de ogenGeschrokken kijkt
- Page 105 and 106: Een treffen met AdjeIk kon maar met
- Page 107 and 108: Heerlijk ! Het was als zo’n boksb
- Page 109: Als hij het op tijd had ingezien, h
- Page 113 and 114: WelckenraedtHet hek schuift langzaa
- Page 115 and 116: drinkpauzes er tussen.Tot mijn verb
- Page 117: Noot: Dit artikel was geschreven vo
ze het enkel achter zijn rug om te zeggen. Gniffelend, bij de
koffiemachine. De klootzakken. De marginale amateurs. Ambtenaren,
dat waren het. Klokslag negen uur binnen, klokslag twaalf uur lunch,
klokslag zes uur in de file terug naar huis. Alsof nieuws zich laat
organiseren. Alsof het allemaal wel kan wachten tot morgen. Alsof
het er toch niet toe doet wat er allemaal gebeurt.
Hij leunde achterover en liet zijn vingers als kleine beentjes over
zijn schedel lopen. Onwillekeurig besefte hij zich dat de afgelegde
afstand tot zijn haargrens inmiddels weer wat gegroeid was. Weer
ouder geworden.
Hij bromde een donquichotterige zucht. Je zou bijna denken dat ze
gelijk hebben. Wat had het hem opgeleverd, ruim een decennium
actief pogen het nieuws te brengen ? De waarheid te schrijven, met
journalistiek in hoofd, hart en hoog in het vaandel ?
Begráven hadden ze hem. Hij schreef nu stukjes voor pagina negen.
Van één naar négen gegaan in tien jaar tijd. Hij mocht alleen nog
maar over ouderenmiddagen schrijven. Over poezen die vermist
waren. Over multiculturele dansfeestjes in buurtgebouwen van
bejaardenwijken. Prulletjesproza van maximaal tweehonderd
woorden per artikel. De onderwerpen die ze hem doorschoven
leken een maximum bezoekersaantal te hebben. Minder dan dertig
bezoekers verwacht ? Geef het maar aan De Lichtknop.
Zijn tanden knarsten wanneer hij terugdacht aan zijn beginjaren.
Enthousiast was hij binnengehaald, als import van boven de rivieren.
En even enthousiast had hij zijn taken geschouderd. Bevlogen, ráke
artikelen over belangrijke gebeurtenissen en mensen. Pagina één
artikelen.
Maar zijn bovenrivierse moedertje had hem toch echt nooit het
lokale credo geleerd van golven en de boot. Zijn ambitie had hem
doen struikelen. Niet dat hij het zelf direct door had gehad.
Zijn hoofdredacteur en de directeur bleven hem maar prijzen.
Maar naarmate hij de stad beter leerde kennen, en meer en meer
dingen op de voorpagina poogde te krijgen die ervoor nooit waren
René van Densen
111
Change language