Cultuurkiller (een thriller)

De schrijver bij de lichtknop
Zijn lede ogen staarden wallig naar de fluorescente gloed van zijn
beeldscherm. Een grijsblauwig schijnsel dat een kille lichtlaag over
de lichtknop naast hem wierp. Achter hem schenen de schermgloed
en de TL-verlichting een troosteloos triest silhouet de koude
winternacht in. Hij zat weer eens veel te laat nog op kantoor.
Ach, zijn vrouw was hij al jaren geleden kwijtgeraakt. En zijn kind
had hij toch maar eens in de zoveel dagen, dus daar hoefde hij ook
niet op tijd voor thuis te zijn. Maar het fantasieloze flutartikel waar
hij al uren op zat te pielen, confronteerde hem scherp met het gevoel
zijn tijd te zitten verdoen.
Met zijn mok halfvol koude koffie stond hij op en liep naar het raam.
Hij staarde naar de nachtelijke bedrijvigheid beneden op straat.
Vrolijk volk dat zich enthousiast in het nachtleven ging storten.
Bovenop dat beeld verscheen de reflectie van zijn vergrauwde
gezicht op het glas.
Met een zucht zeeg hij terug in zijn bureaustoel. Hij klikte nog eens
de foto open die bij het artikel zou komen, in een ijdele poging tot
inspiratie. Op de foto lachten een oude man en een oude vrouw
de cameralens in, trots een ingelijst stukje papier ophoudend. Een
oorkonde. Gekregen, voor hun jarenlange en tomeloze inzet op
verscheidene ouderenmiddagen in de stad. De lach kwam hem
vals en verwrongen over. Onharmonieus. Met elkander en met de
oorkonde. Weggegooide levens, en mid-smile het plotse besef ervan.
Een aantal jaar geleden had hij dit nog een prachtfoto gevonden.
Toen hij nog vol vuur zat. Toen hij nog wou.
Nu was hij enkel nog de schrijver bij de lichtknop. Hij had donders
goed door hoe de rest van de redactie hem noemde. Ook al dachten
110 Cultuurkiller