Cultuurkiller (een thriller)

Als hij het op tijd had ingezien, had hij de snoodaards natuurlijk de
laan uitgestuurd. Maar het was altijd zo druk druk druk geweest.
Teveel aan het hoofd. En die smerige wezels, die er waren om
juist zijn werk makkelijker te maken, hielden het maar al te graag
drukdrukdruk. Hij had het allemaal veel en veel te laat gezien. En
toen begon de val in het dal.
Eerst zijn baan. Hij had goede hoop dat zijn in het verleden behaalde
resultaten hem wel snel weer een nieuwe baan zouden bezorgen.
Maar neen. De tijden waren veranderd, en oppervlakkig werd vooral
gekeken naar de indrukken die hij kort voor zijn vertrek nog had
gemaakt. Zacht gezegd niet zijn beste periode ooit.
En hij werd enkel nog daarop beoordeeld. Op de uitkering ginghet
nog een tijdlang goed, maar van regeringswege was die ook poverder
gemaakt over de jaren heen, en veel te snel afgelopen. En zo belandde
hij onder het bestaansminimum. En nog lager.
Hij moest een dak boven het hoofd opgeven, trok vanver familielid
naar oude vriend, met kleren die viezer en versletener gingen ogen.
Hij was een zwerver geworden.
En uiteindelijk belandde hij hier in dit Belgische kleine
dorpje. Waar hij niemand kende, en waar de weg voor hem
definitief ophield. Hij was gestruikeld over de stoeptegels,
en daarbij knakte iets definitief in hem. Hij gaf het op.
En nu wachtte hij enkel nog maar. Zittend langs de kant van de straat,
met dagelijks misschien net genoeg bedelstuivers om iets te eten te
kunnen halen. De ooit zo voorname man, hij kon zich niet eens meer
schoonwassen. Als mensen hem nu nog opmerkten, was het met een
blik van afkeer en walging. Alsof het echt zijn schuld was.
Hij herinnert zich vaag nog zijn val. De val waarbij zijn ziel brak. In
scherven op de tegel waar zijn hoofd op landde. Daar, in de smerigpittoreske
Rue du Vrai Mendiant. En terwijl hij mijmerde over die
val, liep een man op stelten hem voorbij. Weg van de Echte Bedelaar,
mee met het daadkrachtig publiek.
René van Densen
109