Cultuurkiller (een thriller)

Weg van De Echte Bedelaar
Meewarig keek hij op naar de mensen, die hem zonder op of om te
kijken, passeerden. Hij hield zijn korstige, vieze hand op. Maar daar,
in het smalle winkelsteegje, de Weg Van De Echte Bedelaar, werd hij
niet langer opgemerkt. Ooit werd hij wél opgemerkt, moet u weten.
Maar dat is alweer even geleden. Nu dáchten wellicht hooguit af
en toe nog eens mensen aan hem, maar hem opmerken deed allang
niemand meer. Nee, hij was simpelweg voorbij.
Net als ieder mens dat hem niet opmerkte, inmiddels voorbij was,
terwijl hij nederig stilzat. Het was een feestelijk geklede menigte
vandaag. Misschien dat het carnaval was, of een ander volks feest.
Hij wist het niet. Er waren clowns, en fanfarespelers. Majorettes.
Allemaal in de grote winkelstraat aan zijn rechterkant.
Zo af en toe liep een vrolijk uitgedost persoon door zijn steegje,
haastig naar de feeststoet. Ook de stoethaasters negeerden hem
volledig. Het kon hem niet echt meer schelen. Dat was voorbij. Dat
dingen hem nog konden schelen.
Hij was nog ooit een voornaam man geweest. Op z’n minst in eigen
hoofd. Maar toch, hij had geld, hij had wat maatschappelijk aanzien,
en een aantal mensen kenden hem. Of leken hem te kennen, zo bleek
achteraf. Maar hij had altijd al het gevoel gehad niet écht geliefd
te zijn geweest. Mensen wantrouwden hem, en lachten ondertussen
schaapachtig mee met zijn grapjes.
Maar hij was een hoge functionaris geweest. Ooit.
Het lijkt een eeuwigheid geleden. Hij had de verkeerde mensen
vertrouwd. Mensen die hem adviseerden, maar zeer sluw en subtiel
de verkeerde kanten opstuurden. Mensen die hem gewoonweg liever
niet in die belangrijke positie wilden hebben.
108 Cultuurkiller