Cultuurkiller (een thriller)
In het culturele wereldje van de stad zwerft een geheimzinnige man rond. Niemand kent hem echt, niemand krijgt hoogte van hem. Maar hij sleept culturele titel na culturele titel binnen. En helpt deze vakkundig om zeep. Want dat is zijn vak... Hij is de Cultuurkiller. Plotseling wordt er een bizarre moord gepleegd in zijn directe netwerk. De Cultuuurkiller voelt de hete adem in zijn nek. Terwijl de politie en een vastberaden onderzoeksjournalist zich in de zaak vastbijten, moet hij vechten. Voor behoud van zijn opdracht, zijn geheimen... Voor zijn leven!
In het culturele wereldje van de stad zwerft een geheimzinnige man rond. Niemand kent hem echt, niemand krijgt hoogte van hem. Maar hij sleept culturele titel na culturele titel binnen. En helpt deze vakkundig om zeep. Want dat is zijn vak... Hij is de Cultuurkiller.
Plotseling wordt er een bizarre moord gepleegd in zijn directe netwerk. De Cultuuurkiller voelt de hete adem in zijn nek. Terwijl de politie en een vastberaden onderzoeksjournalist zich in de zaak vastbijten, moet hij vechten. Voor behoud van zijn opdracht, zijn geheimen... Voor zijn leven!
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Arijan praatte en praatte en praatte en opeens merkte ik
iets bizars in mijzelf. Iets duisters. Iets opborrelend naar de
oppervlakte. Mijn ogen dwaalden over de wattige wenkbrauwen,
het zwak ogende brilmontuur, de sullige krulletjes in zijn haar.
Een onbestemd gevoel begon mij te overweldigen. Ik kon het niet
stoppen, hoe meer ik naar dit langwerpige eiergezicht staarde, hoe
meer onwillekeurig ik mijn vuisten aan het ballen was.
En voordat ik goed en wel het onderwerp van het Midi theater kon
aankaarten, dat uiteindelijk tot de val van twee wethouders en het
zijden draadje van een burgemeestercarrière zou leiden, sloeg ik
plotseling een heel andere brug. De brug van zijn bril, welteverstaan.
Verbluft keek Van Bavel me aan, en even verbluft keek ik naar mijn vuist,
die zich zojuist vrijwel uit eigen beweging tegen die kromme neus van
mijn gesprekspartner aan had geklapt. Een druppeltje bloed begon uit
zijn neus te lopen, en nog steeds hing die domme mond wagenwijd open.
Ik kon me niet beheersen en gaf Adje een volle mep tegen zijn lip.
Hij knalde achterover van zijn stoel af en viel slungelig op de grond.
Een rode waas begon voor mijn ogen te hangen, en alsof ik uit
mezelf was getreden, voelde ik mezelf meteen opstaan en naar hem
toe rennen.
Ik greep zijn kraag en gaf hem nog enkele butsen op het gezicht. Adje
begon te huilen dat hij het niet begreep, wat had hij gedaan, stop stop.
Ik stond overeind en staarde omlaag naar het lange klungelige
lichaam op de grond. Zijn gezicht in zijn handen, bloed op de vingers,
snikkend.
Ik gaf hem een schop in zijn maag. Met een schreeuw sloeg hij
dubbel. Maar het mocht niet baten, ik kon niet stoppen. Ik begon zo
goed te begrijpen wat Paul de Leeuw hier telkens zo leuk aan had
gevonden. Ik rook bloed, was niet meer te houden. De ene na de
andere stomp, schop, knal deelde ik uit, en het bleef maar naar meer
smaken. Greep hem bij zijn kraag, trok hem omhoog, en duwde hem
tegen de muur. Onhandig probeerde hij mij met zijn lange armen af
te weren, maar als een razende stompte ik in zijn maag, zette mijn
knie in zijn ballen, sloeg toen zijn kin terug omhoog.
106 Cultuurkiller
Change language