Cultuurkiller (een thriller)

Ze kan er wel om glimlachen hoor. Als hij weer eens trots met een
stapel kranten thuiskomt, van een expositie of een live optreden waar
dan met man en macht tegen geprotesteerd werd. Hij sloeg dan altijd
bulderlachend op zijn knie terwijl hij het aan haar voorlas. Want haar
ogen, die waren ook niet meer wat ze geweest waren. Nee, ze was
niet zo kwiek meer, op haar leeftijd.
Als die jongen maar gelukkig is. Dat dacht ze altijd. En hij léék
gelukkig. Hij kon zo enorm genieten, van wat hij uitlegde als
‘mensen die overgevoeligheid tonen voor iets dat dagelijks overal in
de wereld vergoten wordt’.
Soms grapte hij dat hij de mensen ‘het bloed onder de nagels
uithaalde’. Het waren wel dezelfde grapjes, al jaren, maar dat was
niet zo erg. Vaak vergat ze die toch weer en dus de volgende keer
dat hij ze vertelde, was het bijna alsof ze de grapjes voor het eerst
hoorde. En ze hield toch zo van haar zoon. En hij van zijn lieve
moedertje. Elke week kwam hij trouw bij haar langs. Iets wat toch
veel voor haar betekende. Het lichtpuntje in haar week. Want veel
anders heeft ze niet meer. Ze is niet zo kwiek meer, immers, op haar
leeftijd.
Met één blik op de kalender klopt haar hart iets sneller. Een warme
vreugde overvalt haar. Morgen zou het zondag zijn. Dan komt hij
langs. Haar lieve zoon. Zal haar op heur wang kussen. Met die
heerlijke kriebelbaard van hem, die ze dan altijd stiekem even kort
vastpakt. Hij zou een verrassing voor haar meenemen morgen.
Schrobbelèr, noemde hij het. Ze is benieuwd.
104 Cultuurkiller