Informatieblad juni 2010 - De Haan

22
losse babbel
Jean-Pierre Markey: van
boerenpaarden en jonge
mensen
In De Haan kennen we hem als de man van de
viskarre en de boerenpaarden. Van de Zeewijding
in Wenduine tot Vlissegem Kermis. Hij is niet alleen
gefascineerd door maritiem erfgoed, maar
ook en vooral door mensen, jonge mensen…
-- in de Haan kent men nog altijd ’t veer, het
opvangcentrum voor meisjes, dat je samen met
je partner goedele oprichtte.
«In de jaren ’80 werden geplaatste meisjes bijna
automatisch georiënteerd naar huishoudkunde.
Wij wilden een alternatief bieden. Wij wilden
studiekansen creëeren. In die jaren vingen we
zo’n 130 meisjes op, en ze zijn allemaal goed
terechtgekomen.”
Na verloop van tijd evolueerde ’t Veer naar een
thuisbegeleidingsdienst, die uiteindelijk naar
Oostende verhuisde. In 80% van de gevallen lukt
het om plaatsing te vermijden.»
-- je werd lesgever bij Howest (Hogeschool
west-vlaanderen) en startte een nieuw project
op: de katrol.
«De Katrol biedt studiebegeleiding aan kinderen
uit kansarme gezinnen. De begeleiding gebeurt
door studenten, die bij de gezinnen aan huis
gaan om bv. te helpen bij het huiswerk van de
kinderen. Anders dan bij alle andere initiatieven
voor die doelgroep zijn hier de ouders de baas…
De gezinnen worden doorverwezen door welzijnsorganisaties
en/of de school. Belangrijk
hierbij is dat die doorverwijzing geen verplichting
inhoudt. Mondelinge reclame blijkt nog altijd
het meest effectief te zijn. Ouders die met
mekaar over de school- of studeerproblemen
van hun kinderen babbelen, en zo hun ervaring
met De Katrol doorgeven.
Een concreet voorbeeld: een student gaat met
het kind naar de bibliotheek, er wordt een boek
ontleend en mee naar huis genomen, de ouders
gaan met het kind het boek terugbrengen naar
de bibliotheek. Resultaat ouders en kind komen
in contact met de bib. Voor alle duidelijkheid:
de studenten dienen niet als buitenschoolse kinderopvang.
Onze doelstelling is om de gezinnen aan te leren
hoe zij zelf hun zaakjes kunnen regelen. Wij
vragen dus ook een inspanning van de mensen.»
-- jullie kregen een nederlandse prijs?
«Ons concept werd inderdaad overgenomen in
Nederland en werd gewaardeerd met de 1 ste prijs
van de Nederlandse Onderwijsraad. Jammer dat
de waardering in Vlaanderen een beetje uitblijft.
Maar ja, niemand is sant in eigen land zeker?
De uitreiking had plaats in Oostende. Gelukkig
maar, want zo gingen op verschillende politieke
niveaus toch nog de ogen open.»
-- Zijn er toekomstplannen?
«De methodiek van De Katrol wordt nu ook in
HOWEST bij de lerarenopleiding en de sociale
opleiding aangebracht. De organisatie moet zich
verder kunnen ontwikkelen… Maar nergens in
het concept wordt aan iemand iets opgedrongen,
niet aan de ouders, niet aan de leerkrachten. Wij
proberen nieuwsgierigheid te prikkelen, maar de
student komt nooit tussen de relatie ouder – kind.
Dat is voor ons heel belangrijk. En uiteindelijk
willen we de kloof tussen het welzijnswerk en
het onderwijs overbruggen. Langzaam maar zeker…»
Het is met moeite dat we ons losrukken uit deze
losse babbel… Jean-Pierre en Goedele hebben
zoveel te vertellen, en doen dit zo enthousiast…
dit artikel kan hun verhaal nooit voldoende recht
doen.