G.HOOR, magazine van GGMD. 2023

Ik ben ook niet heel snel omdat ik goed moet kijken
waar ik loop, maar toen was het in evenwicht. Nu zijn ze
veel te snel geworden. Het niet samen kunnen sporten
en makkelijk spelletjes als tikkertje kunnen doen, vind
ik het moeilijkste aan mijn beperking. En dat ik ze niet
in het donker op kan halen, dat doet Christi. Dat vind ik
ook moeilijk. Ik compenseer het gemis met andere dingen.
We stoeien veel op de bank, we spelen spelletjes en
ik ben er voor ze, niet alleen door aanwezig te zijn maar
ook geestelijk, dat vind ik belangrijk.”
zijn natuurlijk wel eens ondeugend. Wat ze bijvoorbeeld
ontzettend leuk vinden, is om ’s avonds als ik tv-kijk de
kamer in te kruipen. Vooral als ze in bed moeten liggen.
Ik heb dan mijn solo-apparatuur aan de tv gekoppeld
en omdat ik kokervisus heb, zie ik ze niet de kamer in
komen. Totdat ik iets hoor, dan weet ik dat ze er moeten
zijn. Dan ga ik ze echt zoeken, totdat ik ze voor mij zie
zitten. Dat vinden ze heel grappig.”
Ze groeien met je op
Rinne en de kinderen zijn goed op elkaar ingesteld. Dat
is prettig en nodig, alleen al om te voorkomen dat hij
zijn nek breekt. “Toen de kinderen nog klein waren, heb
ik mijzelf echt aan moeten leren dat ik elke keer als ik
de kamer inga eerst bewust kijk waar zitten de kinderen
en waar ligt het speelgoed. Nu ze wat ouder zijn, merk
je dat de kinderen met je opgroeien, ze zijn gewend aan
het feit dat ik doofblind ben. Mijn dochter Evelien pakt
bijvoorbeeld uit zichzelf mijn hand als het donker is en
let er bijvoorbeeld op dat er geen obstakels liggen en dat
voldoende ruimte is om samen ergens langs te kunnen.
Dat vind ik mooi om te merken.”
Tikkertje kan niet meer
Wat Rinne moeilijk vindt, is dat hij als oud topsporter
op sportief gebied weinig met de kinderen kan doen. “Ik
kan niet met ze tennissen, niet volleyballen op de camping,
en bijvoorbeeld tikkertje doen wordt ook steeds
moeilijker. Toen ze kleiner waren, waren ze minder snel.
Blijven praten en hersens uit
Kinderen zijn hartstikke leuk, maar ze kosten ook
energie en dat moet je wel volhouden. “De kinderen zijn
mijn zingeving. Ik vind het leuk dat je een voorbeeld
voor ze kunt zijn, je kunt met ze lachen, je leert nieuwe
dingen en er is veel leven en liefde in huis. Mijn doofblindheid
maakt het er als ouder niet altijd makkelijker
op, maar ik geniet van het nu en doe wat ik kan. Ik probeer
eerst voordat ik zeg dat het niet kan. Zo sta ik in het
leven. Natuurlijk zijn er ook wel eens mindere dingen,
dat zal iedereen met kinderen herkennen. Problemen
gaan niet vanzelf weg, daarom vind ik het belangrijk
om altijd met Christi in gesprek te blijven. Ook als het
We laten de tweeling
behoorlijk vrij. Dat is een
bewuste keus. Onze beperkingen
kosten veel energie.
lastig is. Christi en ik zijn daar sterk in. Ik denk dat je
ook wel moet, want anders groei je uit elkaar. Om het
vol te houden heb ik bovendien met mijzelf afgesproken
dat ik ’s avonds niets meer hoef te doen, alleen als ik er
zin in heb en er energie voor heb. Mijn hersenen zet ik
’s avonds dan ook uit. Dat weten de kinderen en Christi.
Dus ze verwachten ’s avonds dan ook niets van mij. Dat
geeft mij rust en ruimte om het vol te houden.”
48