G.HOOR, magazine van GGMD. 2023

2Waarom de titel ‘Ons land is beperkt’?
“Voor het schrijven van de initiatiefnota hebben we
– verschillende beleidsmedewerkers en ik, want zo’n
nota schrijf je nooit alleen – gesprekken gevoerd met
mensen met een beperking. Die gesprekken gingen
over: waar loop je tegenaan en hoe kan het wel? In de
nota hebben we die verhalen gebundeld en laten we
zien waar kleine stappen al toe kunnen leiden. Denk
voor dove en slechthorende mensen bijvoorbeeld
aan het ondertitelen van filmpjes. En aan het opleiden
van meer tolken Nederlandse Gebarentaal zodat
iedereen die er een nodig heeft er ook een kan krijgen.
Tijdens de gesprekken en het schrijven van de nota
werd steeds duidelijker dat mensen met een beperking
best mee kunnen doen, maar dat ze beperkt worden
door de samenleving. Die hebben we namelijk met z’n
allen ontoegankelijk ingericht. Dus niet de mensen,
maar ons land is beperkt. Daarnaast merk ik ook dat
mensen met een beperking op een smalle manier en
vooral met een medische bril op bekeken worden. Dat
zie je bijvoorbeeld terug in het feit dat het onderwerp
toegankelijkheid in de portefeuille van de Minister van
Langdurige Zorg en Sport valt. De enige invalshoek is:
ze hebben zorg nodig. Die zorgbril moet af. Als we het
land anders inrichten, kan iedereen meedoen.”
4Hoe voorkom je dat het een discussie
over geld wordt?
“Deels is dat niet te vermijden. De Tweede Kamer gaat
over wet- en regelgeving en budget, dus het moet soms
ook over geld gaan. Wat ik probeer duidelijk te maken,
is wat de waarde van toegankelijkheid is. Ik ben
ervan overtuigd dat investeren in toegankelijkheid op
termijn oplevert. Denk bijvoorbeeld aan meer mensen
met een beperking die aan het werk zijn en minder
eenzaamheid. Dat is winst voor de mensen zelf, maar
ook winst in harde euro’s voor de hele samenleving.”
Als je zelf alles kunt,
word je niet geprikkeld om
na te denken over hoe het
is om gehandicapt te zijn.
3Is iemand daar dan op tegen,
dat iedereen kan meedoen?
“Je zou denken van niet. Maar in de
praktijk blijkt dat als ik voor mensen
met een beperking iets simpels wil
veranderen in het beleid, er vooral
gedacht wordt in onmogelijkheden
en er wordt naar het kostenplaatje
gekeken. Te veel mensen kunnen
zich niet goed verplaatsen in mensen
met een beperking. Dat komt deels
omdat de samenleving is ingericht op
mensen die kunnen lopen, horen en
zien. Als je zelf alles kunt, word je niet
geprikkeld om na te denken over hoe
het is om gehandicapt te zijn. En als
je daarnaast alleen kijkt met een zorgbril,
dus alleen kijkt naar wat ze nodig
hebben, dan wordt het lastig. Iedereen
zou eens aan den lijve moeten ervaren
hoe het is om beperkt te zijn. Ga bijvoorbeeld
een keer naar het MuZIEum
in Nijmegen. Met de Kamerleden en
medewerkers van GroenLinks die zich
bezighouden met het sociaal domein,
wil ik daar volgend jaar ook heen.
Kunnen ze zelf ervaren hoe het is om
te lopen als je niets ziet.”
16