Mundikat Magazine edition 6-2018

Wie kon hij het anders vragen dan mij? De eenzaamheid van
de één veroordeelt een schurk soms zich als engel te gedragen.
Een geboorte met Kerstmis, vier geboorten zelfs, onder de
tientallen ogen van al die uitgeknipte, houten en plastic Maria's.
Had ik tijd? Nee. Niet de volgende dag. Via Maria had mijn
overleden vader mij verzocht de verantwoordelijkheid voor
mijn kind op mij te nemen en laat ik nou net op dwingende
instigatie van mijn ex op eerste kerstdag voor mijn dochter
moeten zorgen.
Ik keek op mijn horloge, schatte hoelang de rit naar Rotterdam
zou duren en meende dat ik alles in drie uur opgeknapt zou
hebben. En dus reed ik naar Rotterdam.
Het huis van oom Derren vond ik gelukkig snel. Ik opende de
deur - en sloop een geheel ander kerstverhaal binnen.
Het alleen betreden van een onbekend huis heeft, zelfs als
het geoorloofd is, iets van een onheilspellende intimiteit. Je
loopt een geheim binnen. Ik deed meteen alle lichten aan en
probeerde geen oog te hebben voor de inrichting, maar kon
daar niet aan ontsnappen. Medelijden drong zich op: een leeg
huis, met in de woonkamer een oude stoel, een tafel en een tv.
Aan de muur uit tijdschriften en kranten geknipte plaatjes van
kerken en heiligen. Met plakband vastgeplakt.
Ik liep naar boven en op de trap meende ik al iets te horen.
En daar vindt dit kerstverhaal zijn hoogtepunt. Ik zweer
met mijn hand op ooms Derrens bijbel dat ik wat ik zag, de
waarheid en niets dan de waarheid is.
Op het bed in de slaapkamer lag en waakte een zwarte poes,
die net had gejongd. Vier jongen - kleine muisjes, de oogjes
nog dicht - zochten beschutting rond haar tepels.
Kon ik die poesjes daar laten liggen? Het kon nog weken
duren voordat oom Derren thuis zou komen. Ik kon natuurlijk
terugkomen. Maar wanneer? En dan helemaal naar Rotterdam...
Ik probeerde moederpoes te aaien en dat liet ze toe.
Ik kreeg een idee. Ik liep naar de keuken, pakte een kruik, die ik
had zien liggen, en vulde die met lauwwarm water. Ik deed er
een trui van oom Derren overheen en bracht die naar mijn auto.
Heel voorzichtig trok ik toen de deken los van het bed. Droeg
poes en kinderen - wat poes niet heel leuk vond - naar mijn auto,
sloot snel de deur en ging achter het stuur zitten.
Om vijf uur was ik in Amsterdam. Ik maakte mijn vriendin wakker
en vertelde het verhaal, dat ze al voor een deel van mijn moeder
had gehoord. Ze zag de poes en de jongen en het was zo'n
moment dat ik heel veel van mijn vriendin hield.
Zij en ik namen ze op en brachten ze naar binnen en legden ze
op het logeerbed.
Er was één katje gestorven. Dat hebben we uiteindelijk maar
weggegooid.
Moederpoes stierf een jaar geleden. Haar kinderen leven nog.
Oom Derren stierf een jaar na het ongeluk.
Verdomme, nu vergeet ik de uitsmijter. Toen mijn moeder hem
in het ziekenhuis over de poes vertelde, zei hij: 'Ik heb helemaal
geen poes. Ik hou niet van poezen!'
De poes miauwde niet toen ze me zag.Ze keek me alleen aan.
Ik stopte in een tas snel alles wat oom nodig had. Maar moest
steeds naar de poes met de jongen kijken. Poes, wat moet ik met
je? Ik keek in de keuken, maar vond nergens kattenvoer.
Het was drie uur in de nacht. Bij wie kon ik aanbellen? De enige
die ik durfde te bellen, was mijn vriendin. Ik zocht de telefoon,
maar die bleek afgesloten te zijn. Wel stond naast het zware
apparaat een Mariabeeldje met Lourdeswater. Ik spitste mijn
oren of ik het poesje hoorde.
16