Mundikat Magazine edition 6-2018

Daar zat oom Derren. Of beter: daar lag oom Derren. Op de
bank, onder een dekentje. De treinreis uit Rotterdam was
goed verlopen, maar op de tramhalte Jacob Obrechtstraat was
het ineens in zijn rug geschoten. Hij moest even liggen, want
dan zou hij weer fit genoeg zijn om met mijn moeder naar de
nachtmis in de Obrechtkerk te gaan. 'Vanwege de kerstliedjes
en om te bidden.'
Tien minuten later werd luid aan de voordeur gebeld. Ik deed
open en zag een half bekende buurvrouw met haar hand
voor haar mond die met een tril in haar stem zei: 'Uw vader is
omgewaaid!'
'Mijn vader is al vijf jaar dood, mevrouw.'
'Daar... daar... uw moeder... daar.' Ze trok me de deur uit en
toen ik op de stoep stond, zag ik op de hoek Willemsparkweg/
Jacob Obrechtstraat een ambulance. Omdat ik dacht dat het
mijn moeder was, rende ik er in de vrieskou naartoe. Gelukkig
zag ik mijn moeder, die naar me zwaaide, en begreep ik dat er
iets aan de hand moest zijn met oom Derren. Hij werd net in de
ambulance geschoven toen ik arriveerde, en mijn moeder zei:
'Er kwam een enorme windvlaag en oom Derren kon niet meer
op zijn benen staan. Hij is gevallen.'
'Wat nu?'
'Ze brengen hem naar het AMC. Ik rij mee. Kom ook,' zei mijn
moeder.
Mijn moeder was een nog fundamentalistischere atheïst dan ik
en ik begreep daar dan ook niets van.
'Ik kan hem toch niet alleen laten gaan,' zei ze toen ik haar apart
in de keuken sprak. Mijn moeder smeekte mij daarop te blijven
eten en dus veroordeelde ik mezelf tot het aanhoren van de
verhalen van oom Derren waarop ik niet mocht reageren.
Een uur later - het liep tegen een uur of één - was ik daar met
de auto.
Oom Derren had van alles gebroken en gekneusd en moest in
het ziekenhuis blijven. Hij vroeg of hij mij alleen mocht spreken.
'Het lijden is goed voor de mens, Theodor. Wie het lijden
heeft meegemaakt, zal straks in de hemel een ongekende
gelukzaligheid deelachtig worden, terwijl de ongelovige
gestraft zal worden voor zijn cynische opvattingen. Begrijp je
wat ik bedoel, Theodor? God is barmhartig, maar legt op de ene
schaal van de balans zijn goedheid en op de andere 's mensens
verdorvenheid. En dan zal God je straffen om je tot inkeer te
laten komen.'
Ik zweeg, knikte en at.
Om kwart over elf wandelden mijn moeder en oom Derren naar
de kerk. Ik bleef nog even televisiekijken.
En daar zat ik aan zijn bed. Hij zei: 'Ik heb per ongeluk alles laten
lopen. En ik heb bij je moeder niets, want ik zou morgen weer
naar Rotterdam gaan. Zou jij naar mijn huis kunnen gaan om...'
En hij gaf mij een waslijst mee met spullen die ik moest halen:
schoon ondergoed, sloffen, zijn paspoort, verzekeringspapieren
en nog wat. O ja, hij wilde ook zijn bijbel natuurlijk.
41 jaar Mundikat — Mundikat Magazine nummer 6 2018— 15